«سلام» واژه‌ای اصیل

در متون ادب فارسی و از جمله در آثار فردوسی، ناصر خسرو، سعدی، بیهقی و... واژة «درود» معادل و هم ‌معنای با سلام نیست؛ بلکه هم‌تراز با «آفرین»، «تهنیت»، «تحیت» و «صلوات» است و صلوات را نمی‌توان همچون درود در جای سلام و خطاب به هرکس به‌کار برد. چنین به‌نظر می‌رسد که ادبا به این نکته واقف بوده و به‌همین دلیل نیز در آثار خود «درود» را تنها برای گرامی‌داشت انبیاء و اولیای الهی به‌کار برده‌اند. در فرهنگ و زبان عربی نیز «اهلاً و سهلاً مرحباً» اصلاً معادل «سلام» نیست؛ و اعراب آن را در وقت خوش‌آمدگویی به مهمان ادا می‌کنند. با این توصیف، نگارنده می‌پندارد که از همان روز نخست ورود اسلام به ایران زمین، می‌بایست مرتبة «سلام» بالاتر و والاتر از «درود» قرار گیرد و ادبای برجسته نیز به‌جای «درود» بر انبیاء و اولیاء «سلام» بفرستند، لذا در نوشتار حاضر به شیوة مطالعات کتابخانه‌ای و روش توصیفی تحلیلی به اثبات این نکات پرداخته می‌شود: 1. زیبایی و برتری لفظ و معنای «سلام» بر واژگان دیگر؛ 2. به‌کار بردن معنای «سلمنا» برای «سلام» توسط اسلام‌ستیزان.