نقش مشروعیت مبتنی بر التزام سیاسی در کارآمدی نظام مردم‌سالاری دینی

این پژوهش در پی آن است که تفاوت کارآمدی به‌معنای تحقق عینی یا توان سیستم در تحقق کارکردهای اساسی یک حکومت، به‌گونه‌ای‌که اکثریت مردم و گروه‌های قدرتمند درون نظام، تحقق آن ‌را به‌عینه مشاهده کنند، در اندیشۀ سیاسی اسلام و غرب نشان دهد. ازاین‌رو، با مفروض داشتن «تاثیر نوع پذیرش و مشروعیت نظام سیاسی در کارآمدی نظام‌های سیاسی»، چگونگی اثر ژرف التزام شهروندان به انجام تکلیف سیاسی ملهم از باور به ماهیت الهی قدرت در کارآمدی نظام مردم‌سالاری دینی را با استفاده از روش توصیفی تحلیلی بررسی کرده است. نتیجۀ حاصل از آن نشان می‌دهد برخلاف حکومت‌های لیبرال که کارآمدی حاصل از برآوردن خواسته‌های مردم منشا مشروعیت آنها شناخته می‌شود؛ تنها با اجرای اوامر الهی، به‌ویژه عدالت، مشروعیت حکومت اسلامی حفظ و حتی تقویت خواهد شد، که این امر به‌نوبه خود، افزایش التزام حکومت‌شوندگان به فرامین حکومت و در نتیجه بالا رفتن ضریب کارآمدی آن را به‌دنبال خواهد داشت.