مطالعۀ تطبیقی مهدویت و منجی‌گرایی در آیین‌های باستانی ایران و دین اسلام

باور به ظهور و قیام منجی، در آیین‌های باستانی ایران و دین اسلام به‌صورت‌های گوناگون ثبت شده است. در این زمینه بررسی برخی مولفه‌ها نظیر فراگیری صلح و آرامش در عالم پس از ظهور منجی از موضوعات مورد اتفاق تمامی ادیان و در مقابل وقوع نبردهای میان خیر و شر و برخی موضوعات دیگر از موارد مورد اختلاف این ادیان است. حال با تکیه بر این موضوع در وهلۀ نخست بررسی شباهت‌ها و تفاوت‌های منجی‌باوری در آیین‌های باستانی و دین اسلام و در مرحلۀ بعد بررسی و اثبات وجود منجی‌گرایی از ابتدای ظهور دین‌باوری بشر و نشان‌ دادن عناصر متعالی باور به مهدویت در دین اسلام، از اهداف پژوهش حاضر هستند. برهمین‌اساس، مقاله در تلاش بوده تا با تکیه بر روش تحلیلی تطبیقی و با بهره‌گیری از منابع کتابخانه‌ای به بررسی و مقابلۀ منجی‌‌گرایی در آیین‌های اسلامی و ادیان باستانی بپردازد. مطالعۀ منابع به‌دست‌آمده نشان می‌دهد که اصل باور به یک نجات‌دهنده، در هر دوره‌ای شکل خاصی به خود گرفته و همواره افراد در مقابل ناعدالتی‌ها و وقایع ناگوار زمانه منجی و نجات‌دهنده‌ای را جست‌وجو کرده‌اند.