انسان سیاسی از منظر توماس هابز و علامه طباطبائی

از مسائل مهم فلسفه سیاسی، مطالعه زندگی اجتماعی انسان با لحاظ مبانی فلسفی منتج به آن است که این تحقیق با روشی تحلیلی و توصیفی در این‌باره به بیان دیدگاه دو اندیشمندِ از دو نحلة فلسفی مقابل (هابز و علامه طباطبائی) پرداخته است؛ که دیدگاه متفاوت این دو متفکر در مورد ماهیت انسانی با توجه به مبانی‌شان، به دو نظر مغایر با هم در تبیین چرایی زیست اجتماعی انسان می‌انجامد، که یکی از آنها (دیدگاه هابز) ناشی از دید فیزیکالیستی به انسان و ادراکاتش بوده که به تجربة متکی بر مادی‌گرایی صرف قائل است و انسان را موجودی در پی برآورده کردن میل منبعث از طبیعت انسانی می‌داند که سیری‌ناپذیری این میل به ارضای امیال براساس طبیعت شریرش، او را به ستیزه‌گری در کنش با دیگران می‌کشاند که راه‌حلش، جامعه‌پذیری براساس قراردادگرایی است و دیگری ناشی از واقع‌گرایی است که در آن، انسان مرکب از نفس مجرد و بدن مادی برای تکامل ذاتی‌اش که با قریحه استخدام دیگران همراه است، به جامعه روی می‌آورد.