بازخوانی «گناه نخستین» از منظر پولس و امام خمینی (ره)

عصیان آدم (ع) در بهشت برزخی با تلقی‌ها و تفاسیر گوناگونی روبه‌رو شده است که یکی از این تفاسیر، تفسیری است که پولس ارائه داده است؛ تفسیری که موجب آموزه‌های انحرافی، مانند گناه ذاتی و آلودگی سرشت انسان‌ها، و بی‌حاصلی شریعت، و اعتقاد به تثلیث و... در عقائد مسیحیت اولیه شده است. درحالی‌که در نگاه امام خمینی ره با توجه عصمت انبیاء (ص)، عصیان آدم (ع) در آن عالم که دار تکلیف نبوده، درواقع نوعی توجه به کثرت و چشم‌پوشی از وحدت بوده است؛ و همین امر سبب هبوط آدم و حوا شده است و نه‌تنها سرشت‌ها آلوده نشده و بر فطرت اولیه خود باقی مانده؛ بلکه راه شکوفایی این فطرت، عمل به شریعت الهی دانسته شده است. هدف این پژوهش ارزیابی نگرش و مقایسه تطبیقی با شیوه‌ای توصیفی تحلیلی و روش کتابخانه‌ای، میان نگاه پولس و امام خمینی (ره) به واقعة عصیان آدم و حوا در بهشت برزخی است. نتیجه این تحقیق بیانگر آن است که چگونه نگاه غلط و غیراصولی و غیرعقلانی پولس، سبب بزرگ‌ترین انحراف در عقاید مسیحیت شده است؛ درحالی‌که با نگاه امام خمینی ره، مخالفتِ با نهی ارشادی درواقع زمینه‌ساز ضرورت هبوط آدم و مقام خلیفة‌الهی در زمین بوده است.