نقش شکوفایی گرایش فطری به کمال مطلق در معنایابی زندگی براساس اندیشه اسلامی

مسئله معنای زندگی ازجمله مباحث مطرح در دنیای معاصر است. این سوال که «زندگی انسان چه معنایی دارد؟» ذهن بسیاری از اندیشمندان را به ‌خود مشغول کرده است. عده‌ای زندگی انسان را پوچ تلقی می‌کنند و به ارائه راه‌حل‌هایی برای رهایی از پوچی یا الزام مخاطبان به پذیرش این واقعیت تلخ می‌پردازند. در مقابل، بسیاری زندگی انسان را معنادار قلمداد می‌کنند. هر دو گروه در ملاک معناداری و پوچی اختلاف‌‌نظر گسترده‌ای دارند. هدف از این نوشتار، یافتن ملاک حقیقی معناداری است. روش این پژوهش توصیفی تحلیلی است. ما در این پژوهش، بدین نتیجه رهنمون خواهیم شد که نوع خلقت انسان به گونه‌ای است که دارای استعدادها و نیازهای فطری است و درصورتی‌که آن استعدادها را شکوفا نسازد و پاسخ مثبت به آن نیازها ندهد، احساس کمبود و خلا خواهد کرد؛ بنابراین، ارتباط با خدای متعال به‌عنوان تنها مصداق کمال مطلق موجب شکوفایی گرایش فطری به کمال مطلق و معناداری زندگی انسان و دوری از او موجب پوچی خواهد شد.