شکوفایی اخلاق در پرتو غایات دینی

در فلسفۀ اخلاق، به‌ویژه پس از کانت این سوال مطرح شد که آیا انجام فعل اخلاقی به انگیزه‌ای خارج از صِرف تکلیف و الزام اخلاقی، فاقد اعتبار است و ارزش اخلاقی ندارد؟ نوع پاسخ به این پرسش، منشا تقسیم نظام‌های اخلاقی به دو نحلۀ کلی غایت‌گرا و وظیفه‌گرا شده ‌است. نوشتار حاضر با روش کتابخانه‌ای و توصیفی تحلیلی در پی پاسخ به ‌این پرسش ‌است، و ضمن تدارک پاسخ منفی برای ‌آن، بر وجود غایات به‌عنوان ضمانت اجرایی افعال اخلاقی تاکید ‌می‌‌کند و نوع اخروی آن را ضمن برشمردن مواردی، ارجح ‌می‌‌شمارد؛ به‌ویژه قرب الهی که به‌تناسب عدم‌ تناهی خداوند، نامتناهی بوده و منبعی پایان‌ناپذیر برای ترغیب انسان به انجام فعل اخلاقی و تعالی وجودی است.