نقد و بررسی زبان‌شناختی دیدگاه گابریل ساوما درباره‌واژه‌«سَکینَهٌ»

گابریل ساوما در سال 2006م کتاب «قرآن، تفسیر اشتباه، ترجمۀ اشتباه و خوانش اشتباه، زبان آرامی قرآن» (the quran misinterpreted, mistranslated, and misread, the aramaic language of the quran) نوشت. وی در این کتاب ادعا می‌کند که زبان قرآن، آرامی سریانی است و با این ادعا درصدد اثبات اقتباس قرآن از منابع یهودی مسیحی است. او با بررسی سوره‌های قرآن، واژگان فراوانی را به عنوان شاهد ذکر کرده و به تحلیل آنها پرداخته است. یکی از این واژگان «سکینه»، در آیه شریفه‌«ثمّ انزل َالله سَکینَتَهُ عَلى‏ رَسُولِه» است که وی معتقد است از اصل آرامی بوده و باید براساس اصل آرامی ترجمه شود. او شواهدی را از عهدین و زبان عبری و سریانی ذکر می‌کند که این واژه عربی نیست و به ادعای وی، از فرهنگ حاکم بر منطقه حجاز اخذ شده است. در این مقاله ضمن ارائۀ دیدگاه گابریل ساوما به نقد و بررسی آن از جنبۀ زبان‌شناسی تاریخی تطبیقی در سه زبان عبری، عربی و سریانی می‌پردازیم. وجود واژگان قرآنی در اشعار جاهلی و شباهت‌های ساختاری و معنایی واژگان در سه زبان عربی، عبری و سریانی به این دلیل است که این زبان‌ها اصل واحد سامی دارند. بررسی‌های انجام‌شده در زبان‌های مذکور خلاف ادعای ساوما را اثبات می‌کند و به نظر می‌رسد که ترجمۀ وی برگرفته از آموزه‌های عهد جدید است که از حلول خدا در حضرت عیسی علیه السلام، نشئت گرفته و خاستگاه نصرانی دارد و از منظر اسلام با شواهد قرآنی مردود است.