بررسی تعلیمات صائب تبریزی در باب نماز و متعلقات آن

انسان همواره در جست‌وجوی کمال و سعادت است؛ طبق آیین اسلام، نماز و عبادت، مجموعۀ اعمال مخصوصی هستند که اگر انسان این عبادت را درست و با شرایط لازم انجام دهد، می‌تواند به سعادت دنیا و آخرت برسد. صائب به‌عنوان شاعر عارف و مُصلحِ اجتماعی در دورۀ صفویه، تعلیمات عارفانه و آموزنده‌ای در باب نماز دارد. هدف از این تحقیق، بررسیِ نکته‌‌پردازی عرفانی، اخلاقی و اجتماعی صائب در باب نماز است. در این مقاله که به روش توصیفی تحلیلی و به صورت کتابخانه‌ای است، به‌ویژه نگاه‌های عرفانی و انتقادیِ صائب برجسته شده است؛ صائب با تکیه بر آیات و روایات اسلامی، نمازی را که عارفانه و محض رضای خدا نباشد، نمی‌پذیرد و به شیوۀ مُصلحان، مخاطبان شعر خود را از آفت‌ها و آسیب‌های نماز، نظیر نفس، غرور و دنیاطلبی برحذر می‌دارد. وی در ضمن اشعار تعلیمی و عرفانیِ خود تلاش می‌کند بیماری سختِ روحی اهل ظاهر و زاهدان ریایی را مداوا کند.