صمیمیت و چگونگی تاثیر آن در روابط اجتماعی از منظر آیات و روایات

ترکیب وجودی انسان‌ها و تنوع نیازهایشان ارتباطات را یکی از ضرورت‌های اجتناب‌ناپذیر زندگی کرده است. در این میان، صمیمیت به‌عنوان یکی از عواملی که می‌تواند در روند شکل‌گیری، استحکام و بقای روابط تاثیر بسزایی بگذارد مورد عنایت خاص اسلام قرار گرفته‌ است. پژوهش حاضر با هدف تبیین نشانه‌های صمیمیت و چگونگی تاثیر آن در روابط اجتماعی از منظر آیات و روایات، به روش توصیفی ‌تحلیلی نگاشته شده است. جهت استخراج و تحلیل مطالب از بررسی محتوایی آیه‌ها و روایات استفاده شده است. یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد که صمیمیت دارای مصادیق، ضوابط و محدوده‌های مشخصی است و در بُعد چگونگی تاثیر، پایبندی به هرکدام از این موارد ضروری است. علاوه بر آن، قدرت نفوذ صمیمیت تنها تحت تاثیر عوامل فوق نیست، بلکه بین آن و خداگرایی رابطه‌ای دوسویه وجود دارد. نتایج حاکی از آن است که بدون توجه به بُعد نگرشی و معنوی نمی‌توان به روابط صمیمانه واقعی دست یافت. خداگرایی و دین‌داری کمک شایانی به شکل‌گیری روابط صمیمانه می‌کند. اسلام با تدابیر عملی و احکام تشویقی و تکلیفی، زمینة توسعه بیشتر صمیمیت در روابط انسانی را فراهم می‌کند.