اوصاف شیعیان واقعی؛ چند مشخصة رفتاری دیگر

در ادامة خطبة پرهیزگاران به روایت نوف بکالی امیرمومنان دربارة سه نشانه و ویژگی دیگر شیعة واقعی می‌فرمایند: «لَا یَدْخُلُ‏ فِی‏ الْاُمُورِ بِجَهْلٍ،‏ وَلَا یَخْرُجُ مِنَ الْحَقِّ بِعَجْزٍ. اِنْ صَمَتَ لَمْ یُعْیِهِ الصَّمْتُ، وَاِنْ نَطَقَ لَمْ یُعْبِهِ اللَّفْظُ، وَاِنْ ضَحِکَ لَمْ یَعْلُ بِهِ صَوْتُهُ»؛ ندانسته به کاری دست نزند و به ‌سبب درماندگی از حق بیرون نشود. اگر سکوت کند، از سکوت خسته نشود و اگر سخن گوید از گفتن درنماند و اگر بخندد، صدایش بلند نشود. از منظر امیرمومنان مومن راستین و شیعة پرهیزگار با شناخت و آگاهی کارهای خود را انجام می‌دهد و از روی نادانی و جهل قدم در راه نمی‌نهد. وی سرسپردة حق است و هیچ عاملی او را از حق بازنمی‌دارد و هنگام حرکت در مسیر حق استوار و مستحکم است و احساس ناتوانی و درماندگی نمی‌کند؛ زیرا رفتار او آگاهانه و سازنده و برخاسته از منطق صحیح است. اگر تشخیص داد سکوت کند، و سکوت را به مصلحت خود و حق یافت، از سکوت‌کردن خسته نمی‌شود. در مقابل، هرگاه سخن‌گفتن را وظیفه و تکلیف خود دانست، سخن می‌گوید و سخن‌گفتن او را ناتوان نمی‌سازد.