امام معصوم علیهم السلام و اعتراف به گناه در مقام دعا

در نگاه شیعه، پیامبر اکرمه، حضرت فاطمه زهرا علیهم السلام، امیرمومنان علی علیهم السلام و یازده تن فرزندان ایشان علیها اسلام، از هرگونه رجس و آلودگی مطهرند و از خطا و خطیئه معصوم‌اند؛ ولی در عین‌حال، در مقام مناجات با خدا، به گناهان بزرگ اعتراف کرده‌اند و به ناله و التماس مغفرت طلبیده‌اند. آیا اعتراف به گناه با مقام عصمت سازگار است؟ این پژوهش به روش اسنادی درصدد حل این مسئله و کشف وجه یا وجوه جمع میان مقام عصمت و اعتراف به گناه است.در این مقاله از احتمالات مختلفی برای فهم و تفسیر این سخنان بحث شده که ضمن رفع استبعاد، سازگاری میان آنها را نشان می‌دهد. این احتمالات معلوم می‌کند که صدور این ادعیه‌ و اعتراف به گناه از ناحیه‌ امامان معصوم علیها اسلام هرگز دلالت بر گناهکاری واقعی آنان ندارد. برخی از این احتمالات عبارتند از انشاء در مقام آموزش، استغفار از زبان امت، نظر به مراتب گذشته سیر کمالی خود، تجربه‌ انواع عبادت، ادب متناسب با مقام مقربان، نظر به فقر ذاتی و سرافکندگی از نهایت کوچکی در مقابل عظمت باری‌تعالی.