برنامه‌ درسی؛ راهبردی کارآمد در جامعه‌پذیری دینی دانش‌آموزان(با تاکید بر کیفیت عناصر آن)

مفهوم «جامعه‌پذیری دینی» در واقع بخشی از فرایند عام جامعه‌پذیری است و به‌مثابه بخشی از فرایند رشد و کمال آدمی رخ می‌دهد؛ اما در تعریفی علمی و موجه فرایندی است که طی آن، افراد یک جامعه به‌تدریج با باورها، اعمال، وظایف، آیین‌ها، مراسم، مناسک، ارزش‌ها، هنجارها و نمادهای دینی جامعه‌ خود آشنا می‌شوند و آنها را فرامی‌گیرند و با درونی ساختن آنها به‌عنوان افراد دین‌دار ظاهر می‌شوند و موجب انتقال آنها از نسلی به نسل دیگر می‌گردند. امروزه امر جامعه‌پذیری در همه‌ وجوه آن بیشتر بر عهده‌ نهاد آموزش و پرورش است؛ چون فرزندان هر جامعه‌ای از دبستان تا پایان دبیرستان، بیشترین وقت خود را در درون مدرسه و در ارتباط با آن (تکالیف منزل) می‌گذرانند. دستیابی به این هدف بزرگ در نهاد آموزش و پرورش، نیازمند نقشه‌ای است که در ادبیات علوم تربیتی به آن برنامه‌ درسی می‌گویند. این طرح و نقشه، زمانی می‌تواند آن نهاد را به اهداف مطلوب خود برساند که بر مبانی، اصول و شیوه‌های ارزشی و فرهنگ حاکم بر آن کشور استوار باشد. مقاله‌ حاضر، با رویکردی توصیفی تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه‌ای، به تبیین ویژگی‌ها و کیفیت عناصر برنامه‌ درسی موثر در جامعه‌پذیری دینی دانش‌آموزان پرداخته است.