جلوه بندگی مومنان و شیعیان واقعی

این مقاله به بررسی جلوه‌ بندگی مومنان و شیعیان واقعی می‌پردازد. امیرمومنان علیه السلام درباره‌ نشانه‌ پانزدهم و شانزدهم و هفدهم شیعیان واقعی و پرهیزگاران می‌فرمایند: «یَسْتَبْطِئُ‏ نَفْسَهُ‏ فِی‌الْعَمَلِ وَ‌هُوَ مِنْ صَالِحِ عَمَلِهِ عَلَى وَجَلٍ، یُصْبِحُ وَ‌شُغْلُهُ الذِّکْرُ وَ‌یُمْسِی وَ‌هَمُّهُ الشُّکْرُ، یَبِیتُ حَذِراً مِنْ سِنَه‌ الْغَفْلَه‌‌ِ وَیُصْبِحُ فَرِحاً لِمَا اَصَابَ مِنَ الْفَضْلِ وَالرَّحْمَه‌»؛ خویشتن را در اعمالش مقصر و کندکار شمرد و از کارهای نیک خود نیز واهمه دارد. صبح می‌کند، درحالی‌که به ذکر خدا مشغول است؛ و شب می‌کند، درحالی‌که به سپاسگزاری از خداوند اهتمام می‌ورزد. هنگامی که به خواب می‌رود از خوابِ غفلت می‌ترسد و صبح از خواب برمی‌خیزد و از فضل و رحمت خدا که به او رسیده، خوشحال است.