بازخوانی مولفه‌های هویتی ایران (در تطبیق با عصر صفوی و جمهوری اسلامی)

در دوران استعمار فرا نو با جهانی‌سازی مفاهیم فرهنگی، کنترل افکار عمومی ملت‌ها با ایجاد برساخت‌های هویتی و مخدوش سازی مزیت‌های نسبی آن‌ها صورت می‌گیرد؛ چراکه تضعیف قدرت تمدنی رقیبان را از طریق تغییر تصور ایشان نسبت به خود دنبال می‌کنند. این پژوهش تلاش دارد تا ضمن معرفی مولفه‌های هویتی جغرافیای ایرانی، دو بازه‌ی مهم تاریخ صفوی و جمهوری اسلامی را از حیث بررسی این عناصر، مقایسه کند. هدف از تحقیق، شناسایی خصایل منحصربه‌فرد هویتی و ادراک نحوه تاثیر‌گذاری بر این گزاره‌هاست. مسئله پژوهش نیز بازخوانی میزان توجه به ویژگی‌های هویتی ایرانیان در دو عهد حائز اهمیت تاریخ ملی است. نوع پژوهش، توصیفی تحلیلی، رویکرد آن تطبیقی و فرضیه‎اش رشد عناصر هویتی در طول این دو عصر با سنجش میزان اهتمام جمهوری اسلامی به حفظ و تقویت آن‌هاست. نتایج به‌دست‌آمده در بررسی پانزده مولفه: «تاریخ، زبان، جغرافیا، حکومت، سیاست، رهبری، دشمن، اسطوره، آرمان، مذهب، مناسک، مراسم، علم، هنر و اخلاق» نشان می‌دهد که در حیات کوتاه‌مدت جمهوری اسلامی علی‌رغم بروز موانع هویتی اعم از مشکلات داخلی و موانع خارجی در قیاس با عصر حاکمیت صفوی، عناصر بیشتری فعال‌شده و رویکرد منسجم‌تری اتخاذ گردیده است.

Rereading Iran’s Identity Components (in Accordance with the Safavid Era and the Islamic Republic)

In the Postmodern colonial era with the globalization of cultural concepts  the control of the public opinion of nations by creating identity constructions  and distorting their relative advantages  takes place; because they seek to weaken the civilizational power of their competitors by changing their perception of themselves. This research tries to introduce the identity components of Iranian geography and compare two important periods of Safavid and Islamic Republic history  in terms of examining these elements. The purpose of the research is to identify the unique characteristics of identity and the perception of how these propositions are influenced. The problem of the research is to reread the level of attention paid to the identity characteristics of Iranians in two important eras of national history. The type of research is descriptive and analytical, its approach is comparative and its hypothesis is the growth of identity elements during these two eras  by measuring the level of effort of the Islamic Republic to preserve and strengthen them. The results obtained in the examination of fifteen components: &History, Language, Geography, Government, Politics, Leadership, Enemy, Hero, Ideal, Religion, Rituals, Ceremonies, Science, Art and Ethics& show that in the short term life of the Islamic Republic  despite Emergence of identity obstacles, both internal problems and external obstacles  compared to the era of Safavid rule, more elements have been activated and a more coherent approach has been adopted