توده‌های بدخیم بر پیکره‌ی زبانِ پارسی: فرسایشِ هستی و کیستیِ ایرانی

زبانِ پارسی شناسه‌ی فرهنگیِ ایرانیان است. این شناسه، در گذر زمان، با پدیدارهای دگرگون‌ساز روبه‌رو بوده است. هدفِ این نوشتار شناختنِ برخی پدیده‌های زبانی است که هم‌اینک، در هستیِ زبانِ پارسی پدیدار شده‌اند. ره‌یابیِ لجام‌گسیخته‌ی واژگانِ بیگانه به درونِ سامانِ زبانِ پارسی و شکسته نادرست‌نویسی از این ‌دست پدیده‌ها هستند که در این نوشتار «توده» نامیده می‌شوند. مقاله با کاربستِ روشِ توصیفی تحلیلی و بهره‌گیری از دو دیدگاهِ بینشورانه: «کیستی همبسته‌سازیِ زبان» و «پیشامدهای بدخیم»، در پیِ پاسخ‌ به این پرسش است که: «چرا می‌توان این توده‌ها را بدخیم نامید؟» برای پاسخ‌، این انگاره آزموده می‌شود که: «این توده‌ها ایست‌ناپذیرند، گشودنشان دشوار است و پیامدهای ناگوار دارند؛ پس برای درمانِ آنها، بازاندیشی بایسته است.» فرجامِ انگاره‌آزمایی، آن‌که بسترهایی چندگانه، نهفته در پشتِ این توده‌ها، آنها را پیش می‌رانند. این توده‌ها، به سرشت، پیچیده و سردرگم‌ساز هستند و از ساخت‌یابیِ هستیِ همبسته و کیستیِ راستینِ ایرانی جلوگیری می‌کنند و بی‌بازاندیشی و بهسازیِ ساختاری نمی‌توان آنها را زدود.