شکل‌گیری هویت مکان به‌واسطه‌ی ادراکات حسی در باغ ایرانی

اگر بپذیریم که انسان، بخش مهمى از هویت خود را از محیط می‌گیرد و نسبت دادن خود به محیط و الگوهاى غالب در آن، ادراک انسان را تحت تاثیر قرار می‌دهد، آنگاه می‌توان اهمیت نقش الگوهایى از معماری سنتی، همچون «باغ ایرانى» را درک کرد. از این‌رو این پژوهش سعی دارد که با استفاده از یک مدل مفهومی، ارتباط وجوه هویتی معماری سنتی را با وجوه انسانی بررسی و مفهوم «هویت مکان» را براساس ادراکات حسی در باغ ایرانی تبیین کند. این مقاله با رویکرد کیفی و به‌صورت توصیفی تحلیلی و با نگاهی تفسیری انجام گرفته است. نتایج حاکی از آن است که باغ ایرانی به‌عنوان «مکان» یک پدیده‌ی کیفی و متشکل از «تجربه‌ای حسی» است که در وهله‌ی اول با دیدگاهی بصری و فضایی، همه‌ی داده‌های حسی را انتظام می‌بخشد و سپس ویژگی خاص خود را در همین راستا و از طریق ایجاد ساختار ذهنی و تداعی معانی وجودی جهت خاطره‌سازی در بستر زمان نمایان می‌سازد. بدین ترتیب میزان احساس «این همانی» انسان با وجه کیفی باغ ایرانی درجه‌ای از احراز «هویت مکان» است.