رادیکالیسم تکفیری، هویت و پست‌مدرنیسم

رادیکالیسم به‌عنوان عارضه‌ای در مواجهه با دستاوردهای بنیاد افکن مدرنیسم در عصر حاضر تلقی می‌شود که گاه منجر به پناه جستن گروه‌های رادیکال به شیوه‌های تروریستی و تلاش برای تحقق آرمانشهر برآمده از دوران سلف صالح شده است. در راستای فهم این پدیده، سوال اصلی مقاله این است آیا می‌توان این گروه‌ها را در رسته جریان‌های پسامدرن قرار داد یا بنا به نظرات رایج، متعلق به عصر مدرن و یا حتی برآمده از نظم سنتی هستند؟ این تحقیق با روشی توصیفی تحلیلی، در ضمن مطالعه‌ای اسنادی ملهم از دیدگاه‌های والتر لاکوئر و شانتال موفه نشان می‌دهد که در تبیین افراطی‌گری کنونی، قالب‌های تنگ مدرن نارسا بوده و مهم‌تر ازآن خود آنها برآمده از استلزامات دنیای مدرن هستند، طوری که حتی احیای خلافت در رادیکالیسم دینی از منظر مومنانِ بدان، وسیله‌ای برای هدف غایی تغییر نظم جهانی مدرن است، و از آنجا که پدیده‌های تندروانه فعلی پدیده‌هایی هویتی، دگرساز و غیریت‌پرور هستند که با دشمن‌سازی و با برداشتی دیگرگونه از هویت، در صدد تعریف و اثبات خویش از راه‌های خشونت‌آمیز برآمده‌اند، بنابراین تحلیل رادیکالیسم تکفیری در دامان پست‌مدرنیسم قابل فهم‌تر است.