شناسایی عوامل موثر بر ایجاد سازمان مربی گرا

مربی‏گری اساساً مفهومی ورزشی و عنوانی جوان در مطالعات سازمان ومدیریت است و سازمان مربی گرا پارادایم جدیدی در یادگیری سازمانی می باشد که ضمن سازگاری با نظریه‏های جدید یادگیری مانند توسعه بزرگسالی و سایر روش‏های یادگیرنده محور حلقه اتصال دو واژه مهم توسعه سرمایه انسانی و یادگیری سازمانی است. در این پژوهش پس از مرور ادبیات و مطالعات اکتشافی در خصوص مربی‏گری، عوامل اثرگذار بر ایجاد یک سازمان مربی‎گرا در قالب مدل مفهومی و در سه زمینه منابع انسانی، کسب و کار و فرهنگ مربی‎گری خلاصه شده است. سپس با استفاده از پرسشنامه سه مرحله‎ای دلفی به نظر و تایید جمعی از نخبگان دانشگاهی و حرفه ای صنعت بیمه ایران رسیده است. یافته‎های پژوهش شامل توسعه مفهوم مربی‎گری؛ معرفی ریشه‎های بومی مربی‎گری از جمله ورزش پهلوانی، عرفان و تصوف، تربیت اسلامی ونیز برخی روش‎های یادگیری علوم دینی مانند سبک‎های خود آموز، انتقادی و تجربی و نهایتاً ارایه الگوی سازمانی است که بر خلاف برخی دیدگاه‎های معمول، مربی‏گری را نه صرفاً ابزاری آموزشی مانند استاد ـ شاگردی بلکه به عنوان یک استراتژی برای توسعه هم زمان حکمت در کارکنان و سازمان می‎نگرد.