اخلاق اداری

علم اخلاق به عنوان علم و آیین و نرم افزار آداب دانی و اخلاق مندی و علم چگون زیستن( مطهری، 1362) و تعیین بایدها و نبایدها و صدور احکام خوب و بد نسبت به رفتارهای آگاهانه و مختارانه ی آدمیان( سروش، 1376)، همواره در فرهنگ های گوناگون، در محضر پیشینیان و پسینیان خداوندگاران دین و اندیشه، جایگاهی ویژه داشته است. به عنوان نمونه باید یاد کرد از سخن رسول گرامی اسلام( ص) که فرمود: من برای کامل کردن مکارم اخلاقی فرستاده شدم( آملی، 1375: 335). اخلاق جدا از بنیادهای نظری اش، با داشتن کارکردهای جامعه شناسانه و روان شناختی کارروا، به مثابه ی نماد، داور، روش، دورنما و دیدگاه عمل کرده و در اعتمادسازی و ایجاد همبستگی در میان افراد جامعه و دولت ها، آبشخوری توان گربوده است. هر چند آن،‌ در مقام شرحه شرحه شدن، شمولیت،‌ بازگویی و بازنمودگی پیهم چالش و فرانمود است و در پیشگاه اندیشگی متفکران که سعی مستمر در پژوهیدن آن داشته اند، خویی نپذیرنده و ناشناسنده دارد و به گاه هر تصمیم خرد یا کلان و ارائه ی پاسخ به پرسش های مطرح ( از قبیل این که آیا گرفتن آن یا این تصمیم،‌ خوب است یا بد؟ درست است یا نادرست؟ ) دیریاب و سهل و ممتنع می نمایاند. نوشتار حاضر با توجه به اهمیت و ورود اخلاق به عرصه ی سازمان های دولتی و نیز ضرورت به سر بردن در عصر بحران اخلاقی ( استونر،1379، 168، زاهدی، 1379، 231 و اسلامی ندوشن 1380: 9-8) و کاهش شدید اعتماد مردم نسبت به رعایت جنبه های قانونی و اصول اخلاقی توسط مدیران و سازمان ها ( استونر، 1379: 168 ) جستارگونه ای است درباره ی اخلاق و سازمان. و علاوه بر کاویدن نگرش ها و ضرورت های آن، تلاش کرده است تا ابعاد مدیریت اخلاق و زیرساخت اخلاقی( نرم افزار و سخت افزار درونی سازی و ارتقای اخلاقیات که به گونه ای نظام مند، مجموعه عوامل تاثیر گذار و کنترل کننده ی رفتارهای غیراخلاقی را می نمایاند.) را بویژه برای بخش خدمات عمومی بررسی نماید.