الگوی کنترل راهبردی شبکه محور صنایع دفاعی جمهوری اسلامی ایران

استفاده از توانایی‌های تحقیق و توسعه در کشور در قالب شبکه‌های همکاری، تحت عنوان رویکرد «‌هسته – شبکه‌»، یکی از مهم‌ترین رویکردهای صنایع دفاعی برای پاسخ‌گویی و انطباق با تحولات محیطی شگرف و شتابان و نیازهای پیش رو می‌باشد که آن را از یک سازمان متمرکز وسلسله مراتبی، به یک سازمان با مراکز کلیدی به نام هسته‌ها و روابط عمیق و گسترده با مراکز بخش ملی تبدیل می‌کند؛ اما نبود یک الگو‌ی کنترلی جامع و یکپارچه در همکاری صنایع دفاعی و شبکه همکاران بخش ملی‌، باعث عدم ایجاد یک رابطه‌ی پایدار و امن، بین آنان گردیده است. تداوم این وضعیت ممکن است بر پایداری، امنیت و موفقیت همکاری صنایع دفاعی با بخش ملی خدشه وارد نماید. این پژوهش، ادبیات و تئوری‌های مدیریت و کنترل راهبردی را توسعه داده و با تعیین مهم‌ترین عوامل موثر بر تعامل موفق صنایع دفاعی با همکاران بخش ملی، ضمن تکامل وضعیت جاری کنترل راهبردی در صنایع دفاعی کشور، زمینه مناسب برای هماهنگی و هم‌افزایی نهادهای مدیریتی و نظارتی صنایع دفاعی را فراهم می‌نماید. این تحقیق باهدف دستیابی به الگوی کنترل راهبردی صنایع دفاعی و پاسخ به این سوال که عوامل و مولفه‌های کنترل راهبردی شبکه محور صنایع دفاعی کدام است، انجام گرفت و به لحاظ ماهیت و هدف؛ توصیفی، به لحاظ نتایج و دستاورد؛ کاربردی‌ توسعه‌ای و به لحاظ روش؛ آمیخته است. جامعه آماری تحقیق، تعداد 140 نفر از مدیران ارشد سازمان‌های صنعتی، تحقیقاتی و ستادی وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح جمهوری اسلامی‌ایران می‌باشد. حجم نمونه آماری با توجه به جدول مورگان، تعداد 104 نفر تعیین گردید. پرسشنامه محقق ساخته 30 سوالی درباره‌ی متغیرها و مدل مفهومی تحقیق به تعداد پنج عامل و 20 مولفه طراحی، و روایی صوری و محتوایی آن، توسط خبرگان، و پایایی آن، با آزمون کرون باخ تایید گردید. نتایج حاصله بیانگر این است که به ترتیب، عامل بازآفرینی درونی صنایع دفاعی با چهار مولفه دارای رتبه اول، عامل نتایج و اهداف راهبردی صنایع دفاعی با چهار مولفه دارای رتبه دوم، عامل مفروضات راهبردی وپویش راهبردی با دو مولفه دارای رتبه سوم، عامل ظرفیت همکاری متقابل صنایع دفاعی و شبکه با پنج مولفه دارای رتبه چهارم و عامل توانایی صنایع دفاعی در مدیریت همکاری با شبکه با پنج مولفه دارای رتبه پنجم اهمیت در الگوی تحقیق هستند.