فرآیند منطقه‌گرایی و تاثیر آن در استحکام ساخت درونی نظام

استحکام ساخت درونی نظام، در تعامل با محیط راهبردی آن شکل می‌گیرد. جمهورى اسلامى ایران با آرمان‏ها و ارزش‏هاى ساختارى، هنگامى از ساختار تثبیت‌شده‌ای برخوردار مى‏گردد، که بتواند به‌عنوان بازیگری فعال در چارچوب اصول و قواعد تعریف‌شده منطقه‏اى و نظام بین‏المللى، به بازى خود استمرار و استحکام بخشد.هدف اصلی این تحقیق، تبیین چگونگی تاثیرگذاری فرآیند منطقه‌گرایی به‌عنوان یکی از مولفه های سیاسی قدرت ملی، در استحکام ساخت درونی نظام ولایی جمهوری اسلامی ایران در منطقه می‌باشد. این تحقیق برمبنای دستاورد از نوع کاربردی، برمبنای اهداف و ماهیت، از نوع پیمایشی، توصیفی و تحلیلی و برمبنای نوع داده‌های مورداستفاده از نوع آمیخته است. فرضیه این تحقیق به این شکل بیان گردیده، چنین به نظر می‌رسد، فرآیندهای منطقه‌گرایی ج.ا.ایران در 4 مولفه‌ی هم‌افزایی جوامع اسلامی، احیاء هویت جهان اسلام، تامین منافع ملی و مقابله با پروژه شیعه هراسی، موجبات استحکام ساخت درونی نظام را در بعد سیاسی فراهم می‌آورد. جامعه آماری تحقیق حاضر را فارغ‌التحصیلان گرایش روابط بین‌الملل و علوم سیاسی دانشگاه‌های مستقر در تهران به تعداد 100 نفر تشکیل می‌دهند که با استفاده از فرمول کوکران تعداد 32 نفر به‌عنوان حجم نمونه تعیین گردیدند. نتایج حاصل از این پژوهش، بیانگر این است که جمهورى اسلامى ایران به‌منظور تثبیت ساختارهای بنیادی نظام، باید در معادلات سیاسى‏ منطقه‏اى و در سیاست خارجى خود به‌گونه‌ای حضور فعال داشته باشد که اجازه‏ ندهد رفتارى در همسایگى این کشور شکل گیرد که منافع ملى و ارزش‏هاى‏ حیاتى آن را هدف قرار دهد. در این میان فرآیند منطقه‌گرایی، عاملی انکارناپذیر در افزایش قدرت ملی و افزایش و استحکام ساختار درونی نظام است.