چالش های سیاسی و امنیتی راهبرد چین برای جمهوری اسلامی ایران

ابتکار کمربند – راه که به عنوان راهبرد بزرگ چین در عرصه سیاست خارجی در سال 2013 توسط شی‌ جین پینگ، رئیس جمهور چین پیشنهاد شد اکنون به عنوان طلایه دار سیاست خارجی این کشور مطرح است و به دلیل درگیر ساختن کشورهای متعدد در منطقه به یک موضوع فراگیر منطقه ای تبدیل شده و کنشگرهای مطرح در این ابتکار، خط مشی های لازم را برای حداکثر بهره مندی و به حداقل رساندن چالش های ناشی از آن در سیاست خارجی خود مورد توجه قرار داده اند. در این مقاله سعی شده است که چالش های این راهبرد کلان برای جمهوری اسلامی ایران تبیین گردد. نگارنده در مقاله حاضر به طرح این پرسش می پردازد که چالش های ابتکار کمربند - راه برای ایران چگونه ارزیابی می شوند؟ چالش های ابتکار کمربند – راه برای ایران در این نوشتار از دو منظر 1) کم توجهی به ظرفیت های داخلی ایران (به عنوان مولفه های کاهنده تاثیرگذاری)؛ و 2) تهدیدهای خارجی (به عنوان مولفه های تاثیرگذار بر ایران) مورد توجه قرار گرفته اند. مقاله پیش رو بر پایه این فرضیه استوار است که به‌رغم آنکه چین همواره رونق و همگراییاقتصادی راتنها هدف ابتکارکمربند – راه اعلام کرده است، رویکرد این کشور در عرصه عمل پیامدهای سیاسی و امنیتی را به همراه خواهد داشت. نظریه نوواقع گرایی به عنوان چارچوب نظری این مقاله مورد بهره‌برداری قرار گرفته است.