وجودشناسی ابن سینا زمینه ساز نزدیکی عین و ذهن

بر اساس دلایل ابن‌سینا منظور ارسطو از «موجود» در موضوع فلسفه «موجود از حیث وجود» بوده است .یکی از جنبه‌های اهمیت این تفسیر، فراهم ساختن مجال طرح مسایلی چون وجود و ماهیت و واجب و ممکن در فلسفه است. از سوی دیگر ابن‌سینا به تحلیل مفهومی وجود بیش از ارسطو توجه کرده و عمدتاً بحث از وجود را، با طرح مسیله بی واسطه معنای آن آغاز می کند. وی اصولاً در مباحث فلسفی، صرفاً به موجود انضمامی نظر ندارد، بلکه به نظر می‌رسد هستی را در اصل و حقیقت خود، دارای وسعتی غیرقابل تقیید می‌بیند که عین و ذهن، هر دو را دربرمی‌گیرد. وی در همان اوایل مباحث وجود، از سویی به مفهوم شیی و ملازمت آن با مفهوم وجود و از سوی دیگر به نوعی تمایز هستی‌شناسانه میان ماهیت و وجود توجه کرده است. این بررسی‌ها نشان می دهد روش ابن سینا در هستی شناسی از جهاتی با روش ارسطو تفاوت دارد. وی از روش تحلیل مفهومی بیش از ارسطو استفاده می کند اما از سوی دیگر، مسایلی چون صدق و وجوب را، که در ارسطو بیشتر وجهه منطقی دارند، از جنبه هستی‌شناسانه آن نیز مورد واکاوی قرار می دهد. یعنی گویی ابن‌سینا در هستی‌شناسی خود، دایماً از عین به ذهن در تردد است. به این ترتیب حکمت سینوی زمینه ظهور دو معنای تشکیک وجود و امکان فقری، را فراهم کرده است