تحلیل محتوای دعای هفتم صحیفۀ سجادیه

دعای هفتم صحیفۀ سجادیه از جمله ادعیۀ توصیه ‌شده در مواقع اندوه و بروز دشواری‌های طاقت ‌فرساست. یکی از مهم ترین سوالات دربارۀ این دعا، کشف مضامین اصلی و هدف امام سجاد(ع) از بیان آن است. در پژوهش حاضر کوشیده شده با استفاده از روش تحلیل محتوا و استخراج مقوله‌های موجود در دعای یادشده، شیوۀ مواجهۀ صحیح انسان با بلاها و آداب دعا به درگاه خداوند در این شرایط شناسایی شود. یافته‌ها نشان‌دهندۀ آن است که امام عارفان(ع) در این دعا در پی ترسیم ادب گفتاری انسان در هنگام نزول بلا و سختی در برابر خداوند متعال است. در این ترسیم، امام(ع) با اذعان به تاثیر قدرت و ارادۀ پروردگار در جاری شدن همۀ امور از جمله پیدایش سختی‌ها به بیان قدرت پروردگار متعال در حلّ گرفتاری‌ها به‌ عنوان یگانه قدرت موثر در عالم هستی پرداخته است. جهت‌گیری عمدۀ فرازهای دعای هفتم با تبیین قدرت، اراده و مشیّت پروردگار در همۀ امور توحیدی است. همچنین اقامۀ برهان فراموش کردن غیر خدا در سختی‌ها در این دعا نمایان است.