ارزیابی مفهوم فرخندگی و شومی پاره‌های زمان با تمرکز بر دلالت‌های قرآنی

فرخندگی یا نا مبارکی عارضیِ پاره‌های زمان و اثرگذاری آن بر فیروزی یا نگون‌بختی آدمی، مفهومی است که برخی دانشوران آن‌را بر مفاهیم قرآنی، روایی و دلایل محتمل عقلانی استوار می‌دانند. در پژوهش پیش رو، برای ارزیابی این باور، ابتدا برآیند دلالت‌های آیات موضوع بیان شده  است و در گام پسین، آیات مخالف با این مفهوم یافته شده و به سه ردۀ ذیل اِفراز گشته‌اند: آیات دالّ بر نیکو بودن بنیان خلقت همۀ پدیده‌ها، توانمندی آدمی در مهار پدیده‌ها و نیز سنت‌های الهی و تکوینی در نگون‌بختی یا کامیابی آدمی. افزون بر  بهره از انواع دلالت‌های قرآنی موثر در موضوع نامبارکی زمان‌ها، وجه نوآوری پژوهش را در انحصار مواد استدلال، به آیات قرآنی و نیز یافتن آیات مخالف با مفهوم مذکور می‌توان دانست. نتیجۀ این تحلیل قرآن‌محور، ناروا بودن هرگونه انتساب صفات نحوست یا سعادت به زمان‌ها  ولو به نحو عارضی است.

Happiness and Ominousness of Time Periods Evaluation with a Focus on Qur’anic Implications

The incidental auspiciousness or unhappiness of parts of time and its effect on human success or misfortune is an idea that some scholars consider to be based on Qur’anic concepts, narration and possible rational reasons. In the present research, first the result of this subject verses meanings is stated in order to evaluate this belief. In the next step, verses contrary to this idea have been found and divided into the following three categories: Verses indicate the goodness of the creation of all phenomena, man’s ability to control phenomena, as well as divine and evolutionary traditions in human misery or success. In addition to using a variety of effective Qur’anic arguments on the subject of unhappy times, the innovation of research in the monopoly of argument materials, can be considered as Qur’anic verses and also finding verses contrary to this idea. The result of this Qur’anbased analysis is the inaccuracy of any relation between the attributes of iniquity or happiness to times, even incidentally.