واکاوی جایگاه تقدیم و تاخیر آیات در روایات تفسیری

رویکرد ادبی به آیات قرآن همواره در همۀ تفاسیر مطرح بوده و از لوازم جدایی‌ناپذیر آن محسوب می‌شود. یکی از علوم وابسته به آن، علوم بلاغی بوده و دانش «تقدیم و تاخیر» از فروع بلاغت به شمار می‌آید که امامان معصوم فراگیری آن را در کنار دیگر علوم قرآنی سفارش کرده‌اند. این پژوهش با روش توصیفی _ تحلیلی و با تکیه بر مستندات روایی ائمه؟عهم؟ به تحلیل آیات با رویکرد تقدیم و تاخیر می‌پردازد و هدف آن تبیین اهمیت این دانش در تفسیر قرآن و واکاوی تاکید ائمه به فراگیری آن در کنار علومی همچون محکم و متشابه می‌باشد. در پایان پژوهش نتیجه‌ای که حاصل شد مبیّن جایگاه تقدیم و تاخیر در تفسیر قرآن است؛ چه پس از بررسی آیاتی از قرآن با محوریت کلام ائمه روشن شد که توجه به تقدیم و تاخیر می‌تواند به ایجاد حکمی فقهی بینجامد که آن بزرگواران صراحتاً بدان اشاره و عمل کرده‌اند.