دیدگاه مفسران در حقیقی یا تخیلی بودن داستانهای قرآن کریم

یکی از شیوه های بیانی قرآن کریم برای تبیین حقایق و مطالب فراتر از درک محدود بشری، به کار بردن تمثیل و تشبیه است تا انسانهای مخاطب در نسلهای مختلف، آن را درست شناخته و درک کنند؛ چنانکه می فرماید: و تلک الامثال نضربها للناس لعلهم یتفکرون این مثالها را برای مردم می زنیم؛ باشد که بیندیشند. در جای دیگر می فرماید: و لقد ضلبنا للناس فی هذا القرآن من کل مثل ... و به راستی دراین قرآن برای مردم هر گونه مثلی آوردیم.برخورد مفسران در حقیقی بودن یا سمبلیک بودن قصه های قرآنی و زبان تمثیلی قرآن، متفاوت است؛ برخی، داستانهایی از قرآن را فقط سمبلیک دانسته و واقعیت آن را انکار کرده اند، در حالی که گروهی دیگر، کلام و بیان قرآن را واقعیت می دانند. این مقاله به بیان دیدگاه های مفسران در این زمینه پرداخته و تعابیر ایشان در واقعی یا تخیلی بودن برخی از داستانهای قرآنی را مورد بحث قرار داده و بر این اساس به بررسی داستان آدم و فرزندانش پرداخته است.