به کارگیری روشهای یاددهی - یادگیری بر اساس رویکردهای معرفت شناسی

یافته های پژوهشی درباره تربیت به کارگیری رویکردهای یادگیری به ترتیب بر استفاده از رویکردهای رفتارگرایی، شناخت گرایی و ساخت گرایی تاکید دارد؛ به این صورت که در مراحل ابتدایی تحصیل که میزان اطلاعات شاگرد درباره موضوع آموزش اندک است باید از رویکردهای رفتاری برای آموزش او سود جست و وقتی این مرحله ابتدایی کسب اطلاعات، حقایق و مفاهیم سپری شد، رویکرد شناخت گرایی - که بر ایجاد شبکه اطلاعاتی شامل دانش بیانی و دانش روش کاری که از طریق یک شبکه قضیه ای به هم مرتبط است،‌ تاکید دارد - باید مورد استفاده قرار گیرد؛ در مرحله پیشرفت یادگیری، باید از رویکرد ساخت گرایی در محیطی باز،‌ بهره گرفت. از سوی دیگر، بسیاری از برداشتهای جدید درباره یادگیری بر دیدگاههای نوین پراگماتیست ها و ساخت گرایان تاکید دارد. در این دیدگاه ها رویکرد مساله - محور ، موضوع - محور یا عنوان - محور در یادگیری و آموزش به کار می رود. در این روش، شاگر نوآموز با یک مساله واقعی در شرایط عینی، مواجه می شود و تلاش می کند آن مسئله را حل نماید و بازنمایی واقع گرایانه ای از مساله و شرایط آن در ذهن خود ایجاد کند. این رویکردها با آنچه در بالا درباره ترتیب به کارگیری دیدگاه های یادگیری ذکرشد، مغایرت دارد. آیا این مغایرت باعث ایجاد وقفه در فرایند یادگیری معنی دار شاگرد می شود؟ آیا مواجه ساختن شاگرد مبتدی با سئوالها و مسایل واقعی باعث ایجاد نگرش منفی یا تمایل منفی نسبت به موضوع یادگیری یا همان مساله مورد بحث نمی شود؟ به این نکته نیز باید توجه داشت که رویکردهای ساخت گرایی درباره یادگیری، اغلب بر نوعی معرفت شناسی نسبیت گرا تکیه دارند که در شکل بسیار ساده آن، وجود حقایق خارج از ذهن فرد را نفی می کند و برای دریافتهای درونی فرد، نقشی تعیین کننده در کسب معرفت قایلند به کارگیری این دیدگاه معرفت شناسی در مراحل ابتدایی تحصیل می تواند زمینه های ذهنی ناپایدار و متزلزلی فراهم آورد که باعث جلوگیری از یادگیریهای آینده بر اساس معرفت شناسیهای واقع گرایانه می شود؛ در حالی که به کارگیری معرفت شناسیهای واقع گرایانه در ابتدا می تواند این مشکل را بر طرف ساخته و با خصوصیات ذهن شاگرد در مراحل ابتدائی رشد ذهنی نیز هماهنگی بیشتری داشته باشد.