سازمان و مدیریت در قرن بیست و یکم

انقلاب فناوری انفجار اطلاعات، منطق کسب و کار کلاسیک را با تردید مواجه ساخته و در نتیجه، سازمانها، شرکتها و موسسات طیف گسترده ای از گزینه های استراتژیک و شکلهای سازمانی را تجربه می کنند. مدل کسب و کار جاری سازمانها ریشه در اقتصاد صنعتی دارد و از این رو، مناسب بودنش مورد تردید است. صاحبنظران عقاید فراوانی در این باره ارائه داده اند و پیام همه آنان این است که مدلهای جاری استراتژی و ساختار برای پاسخگویی به چالشهای حتمی عصر اطلاعات به طور باور نکردنی ناکافی هستند. در این مقاله، دیدگاههای حاصل از مطالعات در خصوص مفهوم سازی آرایش درونی سازمان مجازی تشریح می شود. برخی از صاحبنظران سازماندهی مجازی، بهبود و توسعه تدریجی کسب و کارهای جاری را توجیه می کنند، در حالی که با محور قرار دادن فناوری اطلاعات، می توان به منطق جدیدی از سازماندهی مجازی رسید. همگرایی قدرتمند رایانه، فناوری ارتباطات و ظهور شاهراههای اطلاعاتی، موجب شکل گیری مدل جدیدی از کسب وکار شده اند. در راهبرد واقعی مجازی سازی سازمان سه محور به هم وابسته تشریح می شوند که عبارتند از: 1) مواجهه سازی؛ 2) تامین منبع مجازی؛ 3) تجربه مجازی که به وسیله یک سکوی فناوری اطلاعات جامع پیشتیبانی می شوند. هر محور از (مدل جدید) مرکب از سه مرحله متمایز از یکدیگر است. مرحله اول بر واحدهای کاری نظیر خدمت به مشتری، وخرید یا ایجاد ارزش اقتصادی برتر متمرکز است و کانون توجه مرحله سوم، شبکه میان سازمانی است و بر شکل دهی جمعیتهای به هم وابسته و چند گانه به منظور استفاده از آنها در نوآوری و رشد تاکید دارد. ریشه منطق استراتژیک برای مدل جدید کسب وکار. وابستگی میان محورهای سه گانه مذکور است. تدوین استراتژی و ساختار اثر بخش سازمانی بدون هماهنگی میان این سه محور اگر محال نباشد بی تردید دشوار خواهد بود.در حالی که سازماندهی مجازی مفهومی قوی است، واژه (سازمان مجازی). غیر ممکنها، یا نقش یک کارگزار و دلال را به ذهن مبتادر می سازد و از این رو خوشایند نیست. سازماندهی مجازی به عنوان یک مفهوم، بر اهمیت دانش و فکر در ایجاد ارزش اقتصادی تکیه دارد.