جرایم مانع (جرایم بازدارنده)

جرم انگاری بعضی از انحرافات در پرتو نظریات مجازاتگر ژرمی بنتام مطرح شد ولی تحت تاثیر آموزه های مکتب تحققی ، به ویژه ‹‹ نظریه حالت خطرناک ›› گسترش یافت درحال حاضر تحت عنوان ‹‹ جرایم مانع ›› یا جرایم بازدارنده شناخته می شود . امروزه جرم انگاری این رفتارها با معیارهای پیشنهادی فلاسفه حقوق کیفری در مورد جرم انگاری هماهنگی ندارد . با توجه به معیارهای توازن دلایل ، مقبولیت اجتماعی ، منع ایراد خسارت به دیگری و پالایش در مورد جرم انگاری برای جرم شناختن یک رفتار لازم است که اولا رفتار مورد نظر با اصول و مبانی اخلاقی جامعه در تعارض باشد . ثانیا توسل به اقدامات غیرکیفری در مقابله با آن رفتار نتیجه بخش نباشد و ثالثا زمینه های اجرایی و عملی مقابله قهر آمیز با آن رفتار فراهم باشد . از آنجا که در جرم انگاری پاره ای از رفتارها به عنوان جرایم مانع ، ملاک های فوق رعایت نگردیده است ، جرم تلقی کردن آنها نیز منطقا توجیهی ندارد. همچنین ماهیت این رفتارهای منحرف به گونه ای است که از طریق به کارگیری اقدامات غیر کیفری و ساز و کارهای پیشگیری می توان دامنه آنها را محدود کرد . لذا در مرحله اول باید در مقابله با این رفتارها از اقدامات سرکوبگر کیفری چشم پوشید و توسل به حقوق کیفری را به عنوان آخرین حربه نظام دفاع اجتماعی تجویز کرد . قانونگذاری کیفری ایران در قبال این نوع رفتارها از منطق خاصی تبعیت نمی کند . بعضی از این رفتارها در قوانین کیفری ایران به عنوان جرم مطرح شده اند در حالی که به دور از هر گونه منطق جرم انگاری اند .