برنامه ریزی ارتباطی، رویکردی انتقادی به نظریه برنامه ریزی

تحقق اهداف توسعه روستایی همان طور که به اتخاذ رویکردهای مناسب توسعه اقتصادی ، اجتماعی و فیزیکی متکی است ، نیازمند استفاده از رویکردی سازگار و موثر در فرایند برنامه ریزی توسعه تهیه و اجرای طرحهای توسعه نیز است . تا کنون دو رویکرد عقلایی گرایی و ارتباطی درباره چارچوب و فرایند برنامه ریزی توسعه مطرح بوده اند که در نظام برنامه ریزی ایران استفاده از رویکرد عقلایی گرایی در فرایند مذکور غلبه داشته است و رویکرد ارتباطی که از اواخر قرن بیستم در ادبیات برنامه ریزی جهان مورد توجه قرار گرفته کاربرد چندانی پیدا نکرده است . ارائه پاسخی مناسب به این پرسش که رویکرد غالب در فرایند برنامه ریزی توسعه ایران دارای چه کاستیها و نقاط ضعفی است وبا توجه به شرایط کنونی کدام رویکرد می تواند گزینه مناسبی برای فرایند برنامه ریزی توسعه روستایی در ایران باشد ؟ هدف این مقاله است که با روش توصیفی - تحلیلی به انجام می رسد نتایج بررسیها نشان می دهد که رویکرد عقلایی گرایی به دلیل تخصص محوری و خصیصه غیر مشارکتی با ناکامیها وضعفهای زیادی روبه رو بوده ؛ در شرایط کنونی اتخاذ رویکرد ارتباطی از ضرورتهای مهم فرایند برنامه ریزی توسعه روستایی کشور محسوب می شود .