تاثیر نوسازی شهری فن گرا بر ایجاد حس لامکانی: (مطالعه موردی پروژه نواب)

این مقاله تاثیر نوسازی شهری فن گرا را بر ایجاد حس لامکانی مورد مطالعه قرار می دهد . نوسازی شهری فن گرا به نوعی نوسازی مدرنیستی اطلاق می شود که اساسا از بالا به پایین ،‌ اقتداری و غیر مشارکتی است و درآن ، برنامه ریز به عنوان فردی حرفه ای و همه چیزدان تخریب واحدهای مسکونی را در مقیاس وسیع توصیه و تجویز و به جای آن فضاهای همانند و یکسان را برنامه ریزی و طراحی می کند . حس امکانی به احساس عدم تعلق به مکان که ناشی از فقدان تنوع است اشاره دارد . این مقاله پس از مرور اجمالی تاریخ و تجربه نوسازی شهری ،‌عناصر اصلی نوسازی شهری فن گرا را مشخص می سازد و تاکید می کند که علی رغم فاصله گیری نوسازی شهری در جهان خارج از گرایشهای اقتداری و فن گرا در کشورما کماکان این نوع برنامه ریزی ادامه دارد و برنامه ریزی شهری صورت گرفته در منطقه نواب ، مبین این نوع رفتار فن گرایانه است و بر ضرورت به رسمیت شناختن سهم و اعانت جغرافیای انسانگرا در برنامه ریزی شهری تاکید می کند . این مقاله ،‌همچنین یک الگوی روایی و رئالیستی را از فرایند تولید حس لامکانی ارائه می کند که درآن ، رابطه و نقش برنامه ریزان فن گرا ، ماشین سیاسی شهری و پیمانکاران ساختمانی در تولید حس لامکانی موثر است . چنانچه برنامه ریزی صورت گرفته غیر فن سالارنه و مشارکتی بود و روابط وارتباطات اجتماعی و محلی را تحکیم و مردم ساکن را به اقامتی بیش از پنج سال ترغیب می کرد می توانست به جای ایجاد حس لامکانی محیطی مانوس و مطلوب فراهم آورد و حس تعلق مکانی راتقویت کند .