چالشهای توسعه پایدار از منظر اکوتوریسم

توسعه پایدار فرایندی است که طی آن مردم یک کشور نیازهای خود را برمی آورند و زندگی خود را ارتقا می بخشند . بدون اینکه ازمنابعی که به نسلهای اینده تعلق دارد مصرف کنند . بنابراین توسعه را زمانی پایدار می خوانیم که مخرب نباشد وامکان حفظ منابع ،‌اعم از آب ، خاک ،‌منابع ژنتیکی ، گیاهی و جانوری را برای آیندگان فراهم آورد . در توسعه پایدار، اصل این است که منابع طبیعی پایه به گونه ای محافظت شوند که نسلهای آینده دست کم بتوانند به اندازه نسل کنونی تولید و مصرف کنند . انواع توریسم را با توجه به عملکرد توریستها می توان پایدار و ناپایدار تقسیم کرد . از میان انواع توریسم، اکوتوریسم از سایر انواع ، با توسعه پایدار همخوانی و سازگاری بیشتری دارد . اکوتوریسم پایدار توریسمی است که از نظر اکولوژیکی پایدار باشد ، یعنی به نیازهای فعلی اکوتوریسم ها پاسخ دهد و به حفظ و بسط فرصتهای اکوتوریستی برای آینده بپردازد و به جای صدمه زدن به اکولوژی ، در جهت پایداری آن تلاش ورزد . در اکوتوریسم پایدار، انگیزه اصلی مسافرت به طبیعت ،‌دیدار از جذابیتهای طبیعی یک منطقه است و اکوتوریست پس از مشاهده جذابیتها ،‌بدون اینکه خللی در آنها وارد آورد و به تخریب آنها بپردازد ،‌محل را ترک کرده ،‌امکان استفاده را برای دیگر علاقه مندان باقی می گذارد . به این ترتیب ، در عین حال که از فرهنگ ،‌سوابق تاریخی و نمودهای طبیعی منطقه ، شناخت حاصل می کند ، شان و جایگاه اکوسیستم را حفظ و در ضمن ، فرصتهای اقتصادی و درآمد زایی را برای مردم محلی ایجاد می کند . واقعیتهای موجود حاکی از آن است که متاسفانه تحت عنوان اکوتوریسم ، خسارات جبران ناپذیری بر منابع طبیعی وارد آمده است . دراین نوشتار ر،‌ضمن ارائه مدلی برای اکو توریسم پایدار و اشاره به مصادیقی از رفتار خصمانه ی بشر با طبیعت ، نسبت به ارائه پیشنهادهایی اقدام می شود که امید است با به کار بستن آنها ، روند تخریبی فعلی توصیف گردد و در حفظ جذابیتهای جغرافیایی و پدیده های زیست محیطی که سرمایه های تجدید ناپذیر بشریت هستند تلاش شود و ازاین منابع ارزشمند که برای بقای امروز و فردای بشر نقش حیاتی دارند محافظت به عمل آید .