ارتباط تمایزیافتگی خود با رضایت زناشویی با میانجیگری شادکامی در بین متاهلین شهرستان گناباد

پیشگفتار: تمایزیافتگی مهمترین مفهوم نظریه سیستم‌های خانواده است و بیانگر میزان توانایی فرد در تفکیک فرآیندهای عقلانی و احساسی از یکدیگر است. انتظار می‌رود همسرانی که دارای تمایزیافتگی پایینی هستند، بلوغ عاطفی کمتری را دارا و ظرفیت محدودی برای صمیمیت و یکی شدن و در نتیجه رضایت از رابطه و برخورداری از شادکامی داشته باشند. در مقابل در نظام‌های زناشویی تمایزیافته، همسران، تفاوت عقاید یکدیگر را تحمل و واکنش عاطفی کمتری را تجربه می‌کنند، در نتیجه نقشی صمیمانه‌تر و رابطه‌ای شادتر خواهند داشت. در این پژوهش رابطه بین تمایزیافتگی خود، شادکامی و رضایت زناشویی مورد بررسی قرار گرفت. هدف، تعیین ارتباط تمایزیافتگی خود با شادکامی و رضایت زناشویی متاهلین شهرستان گناباد بود.روش: جامعه‌آماری این پژوهش توصیفی همبستگی از نوع تحلیل مسیر را کلیه زنان و مردان متاهل شهر گناباد تشکیل داده است. از این جامعه‌آماری اساس فرمول کوکران ششصد و چهل نفر بر اساس روش نمونه‌گیری طبقه‌ای متناسب با حجم جامعه‌آماری انتخاب شدند. مهمترین ملاک ورود به پژوهش تاهل افراد بود. داده‌ها بر اساس پرسشنامه تمایزیافتگی خود اسکورن و فریدلندر، پرسشنامه شادکامی اکسفورد و مقیاس رضایت زناشویی اینریچ جمع‌آوری گردید. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از روش‌های ضریب همبستگی پیرسون، ضریب مسیر و تحلیل مسیر انجام شد.یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد، تمایزیافتگی خود بر شادکامی و شادکامی نیز با رضایت زناشویی مرتبط است بررسی رابطه مستقیم بین تمایزیافتگی خود با رضایت زناشویی نشان داد که هر چند این ارتباط موثر می‌باشد ولی تاثیر مستقیم تمایزیافتگی بر رضایت زناشویی کمتر از شادکامی است.پی‌آمد: تمایزیافتگی خود یکی از متغیرهای مهم پیشبینی‌کننده رضایت زناشویی است. که به‌طور مستقیم و غیرمستقیم یا با میانجیگری متغیر شادکامی بر رضایت زناشویی اثر مثبت داشته است. بر این مبنا می‌توان از آن در مشاوره‌ها و برنامه‌ریزی‌های آموزشی زوجین استفاده کرد.

the relationship between self-differentiation and marital satisfaction mediated by happiness in married people in gonabad country

introduction: differentiation is a key concept in family systems theory that refers to an individual’s ability to separate their intellectual and emotional processes. spouses with low differentiation often demonstrate lower emotional maturity and have a limited capacity for intimacy and connection, which can lead to decreased relationship satisfaction and happiness. in contrast, in relationships characterized by higher differentiation, spouses are more accepting of each other’s differing opinions and experience fewer emotional reactions. this dynamic fosters a deeper intimacy and leads to a happier relationship. the aim of this study was to examine the relationship between self-differentiation and the happiness and marital satisfaction of married individuals in gonabad.methods: the sample size for the study was determined using cochran’s formula, which included six hundred forty participants. sampling was carried out using a surface sampling method proportional to the volume. a key criterion for participation in the study was that individuals must be married. data were collected using the scowron and friedlander self-differentiation questionnaire, the oxford happiness questionnaire, and the enrich marital satisfaction scale. statistical analysis was performed using the pearson correlation coefficient, path coefficients, and path analysis to evaluate the data.results: the results indicated that self-differentiation positively impacts happiness, and in turn, happiness contributes to marital satisfaction. an analysis of the direct relationship between self-differentiation and marital satisfaction revealed that while this relationship is significant, the effect of self-differentiation on marital satisfaction is less pronounced than that of happiness.conclusions: self-differentiation is a crucial predictor of marital satisfaction. these findings will be especially beneficial for therapists who focus on intergenerational transmission processes in marriage.