تاثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر میل به طلاق، نداشتن تحمل بلاتکلیفی، عواطف منفی و سرمایه‌های عاطفی در زنان آستانه طلاق

مقدمه: تعارضات زناشویی و میل به طلاق در زنان پیامدهای مخرب زیادی برای زوجین، خانواده و جامعه به همراه دارد، از این رو پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر میل به طلاق، نداشتن تحمل بلاتکلیفی، عواطف منفی و سرمایه‌های عاطفی زنان در آستانه طلاق در شهر اصفهان انجام گرفت. روش: روش پژوهش نیمه‌آزمایشی از نوع پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل و دوره پیگیری دو‌ماهه بود. به این منظور از بین زنان مراجعه‌کننده به دادگستری شهر اصفهان در تابستان 1401، با در نظر گرفتن ملاک‌های ورود و خروج، سی نفر به‌صورت نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شده و به‌صورت تصادفی پانزده نفر در هر گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. گروه آزمایش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد را طی هشت جلسه‌ گروهی هفتاد و پنج دقیقه‌ای بر اساس بسته درمانی هیز2008 دریافت کردند. اما گروه کنترل تا پایان مرحله پیگیری تحت هیچ مداخله‌ای قرار نگرفت. شرکت‌کنندگان در پژوهش به پرسشنامه‌های تمایل به طلاق روزولت و همکاران1986، نداشتن تحمل بلاتکلیفی فریستن و همکاران1994، عاطفه مثبت وعاطفه منفی واتسن و همکاران1988 و سرمایه عاطفی گل پرور1395 پاسخ دادند. نتایج: نتایج تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر میل به طلاق، نداشتن تحمل بلاتکلیفی، عواطف منفی و سرمایه‌های عاطفی زنان در آستانه طلاق تاثیر معنی‌دار 0/001>p دارد و تاثیر درمان در مرحله‌ پیگیری نیز پایدار باقی مانده است.(0/001>p) بحث و نتیجه‌گیری: بنابر نتایج این پژوهش می‌توان از درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در بهبود متغیرهای روان‌شناختی در زنان در آستانه طلاق استفاده نمود. 

the impact of acceptance and commitment therapy on divorce tendency, intolerance of uncertainty, negative emotions, and emotional assets in women facing divorce

introduction:  marital conflicts and the desire for divorce among women can have destructive consequences for couples, families, and society. therefore, this study aims to investigate the impact of acceptance and commitment therapy on divorce tendency, intolerance of uncertainty, negative emotions, and emotional assets in women who are considering divorce in esfahan city.methods: the study utilized a quasi-experimental research method, which included a pre-test, post-test, control group, and a two-month follow-up. the research sample was selected using the voluntary sampling method. a total of thirty women who were referred to the isfahan court in the summer of 1401 were chosen based on inclusion and exclusion criteria using purposive sampling. they were then randomly divided into two groups, with each group consisting of fifteen people. the experimental group underwent acceptance and commitment therapy during eight 75-minute group sessions based on the hayes therapy package (2008), while the control group received no intervention. the participants in the study answered several questionnaires, including roosevelt et al.’s divorce tendency scale (1986), intolerance of uncertainty (freeston et al., 1994), the positive and negative affect schedule, (watson et al., 1988), and golparvar’s emotional assets (2016).results: the results of a variance analysis of repeated measures suggest that acceptance and commitment therapy (act) has a significant impact on women who are on the brink of divorce. specifically, the therapy appears to reduce divorce tendency, intolerance of uncertainty, and negative emotions, while also increasing emotional assets. the statistical significance of these findings was p<0.001. furthermore, the effects of the treatment remained consistent during the follow-up stage, also with a significance of p<0.001.conclusions: according to the results of this study, acceptance and commitment therapy (act) can be used to improve psychological variables in women who are on the verge of divorce.