نقش احساس تنهایی در پیش‌بینی سلامت عمومی مادران دانش‌آموزان با ناتوانی‌های عصبی-تحولی

مقدمه: هدف پژوهش حاضر تعیین نقش احساس تنهایی در پیش بینی سلامت عمومی مادران دانش آموزان با ناتوانی های عصبیتحولی در شهر شیراز بود. روش: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری را کلیه مادران دانش آموزان با ناتوانی های عصبیتحولی شهر شیراز تشکیل داده اند. حجم نمونه این پژوهش شامل صد و سی و پنج نفر از مادران دانش آموزان با ناتوانی های عصبیتحولی بود که به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. به منظور سنجش احساس تنهایی از مقیاس احساس تنهایی دهشیری و همکاران و برای سنجش سلامت عمومی از پرسشنامه بیست و هشت سوالی گلدبرگ استفاده شد. داده های گردآوری شده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و روش آماری رگرسیون چندمتغیره به روش گام به گام تحلیل گردید. نتایج: نتایج نشان داد، تنهایی ناشی از ارتباط با دوستان، پیش بینی کننده مثبت و معنی دار خرده مقیاس های نشانه های جسمی، نشانه های اضطرابی و نشانه های اختلال در کارکرد اجتماعی(p<0.01) و تنهایی ناشی از ارتباط با خانواده، پیش بینی کننده مثبت و معنی دار خرده مقیاس های نشانه های اختلال در کارکرد اجتماعی و نشانه های افسردگی می باشند.(p<0.01) همچنین یافته های پژوهش نشان داد که تنهایی عاطفی پیش بینی کننده مثبت و معنی دار همه ابعاد سلامت عمومی، یعنی نشانه های جسمی، نشانه های اضطرابی، نشانه های اختلال در کارکرد اجتماعی و نشانه های افسردگی است.(p<0.01) بحث و نتیجه گیری: احساس تنهایی، می تواند سلامت عمومی مادران کودکان با ناتوانی های عصبیتحولی را پیش بینی کند. بنابراین طراحی و اجرای برنامه های پیشگیرانه و مداخله ای جهت بهبود احساس تنهایی مادران کودکان با ناتوانی های عصبیتحولی در جهت ارتقاء سلامت عمومی آن ها ضروری است.