اثربخشی آموزش‌ خودکارآمدی بر عزت نفس و انگیزش پیشرفت زنان معلول بهزیستی شهرستان خرم آباد

مقدمه: معلولیت جسمی بخشی از دامنه وسیع معلولیت ها است و به عنوان گروهی از معلولیت ها تعریف می شود که در آن فرد حداقل برای مدت شش ماه نتواند به طور موثری از اندام ها یا بخشی از اندام های خود استفاده نماید. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش گروهی خودکارآمدی بر عزت نفس و انگیزش پیشرفت در زنان معلول بهزیستی شهرستان خرم آباد بود. روش: طرح پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل همه افراد معلول تحت پوشش بهزیستی شهرستان خرم آباد بود که از میان آن ها صد و بیست نفر از زنان به شیوه در دسترس انتخاب شدند و مقیاس عزت نفس و انگیزش پیشرفت را تکمیل نمودند. پس از اجرای پرسشنامه ها، بیست و چهار نفر از شرکت کنندگان، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت نه جلسه نود دقیقه ای، هفته ای یک جلسه تحت درمان قرار گرفت و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از نرم افزار spss20 و روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره مورد تجریه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: یافته های این مطالعه نشان داد که تفاوت معناداری بین میانگین نمرات آزمودنی های گروه آزمایش و کنترل در پس آزمون وجود دارد. به عبارتی آموزش خودکارآمدی باعث افزایش نمرات عزت نفس و انگیزش پیشرفت زنان معلول در مرحله پس آزمون شده است.(p<0.001)بحث و نتیجه گیری: بر اساس یافته ها می توان بیان کرد که آموزش خودکارآمدی از عوامل مهم و تاثیرگذار بر افزایش عزت نفس و انگیزش پیشرفت زنان معلول می باشد. بنابراین، با توجه به نتایج پژوهش حاضر پیشنهاد می شود که کاربرد آموزش خودکارآمدی به عنوان یکی از آموزش های درمانی مفید در جهت افزایش عزت نفس و انگیزش پیشرفت زنان معلول بیشتر مد نظر قرار گیرد.