تاثیر امید درمانی گروهی مبتنی بر نظریه‌ی اسنایدر بر خودکارآمدی مردان کم‌توان جسمی-حرکتی

مقدمه: کم توانی یکی از انواع واقعیت های جهان امروز است که تبعات انکارناپذیر زیادی بر جامعه دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر امید درمانی گروهی مبتنی بر نظریه اسنایدر بر خودکارآمدی مردان کم توان جسمیحرکتی انجام شده است.روش: مطالعه نیمه آزمایشی حاضر با طرح پیش آزمونپس آزمون با گروه کنترل اجرا شد. جامعه آماری این پژوهش تمامی مردان کم توان جسمیحرکتی تحت پوشش بهزیستی شهر کامیاران در سال 951394 بود که از میان آنان سی نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب گردید و به طور تصادفی در گروه آزمایش و کنترل (هر گروه پانزده نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش هشت جلسه نود دقیقه ای با روش امید درمانی گروهی آموزش دید. اما گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد. پرسشنامه خودکارآمدی شرر (sgses) در مراحل پیش آزمون و پس آزمون توسط هر دو گروه تکمیل گردید. داده ها با روش تحلیل کوواریانس و به کمک نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: نتایج نشان داد که بین میانگین نمره های پس آزمون خودکارآمدی گروه آزمایش و گروه کنترل تفاوت معناداری وجود دارد. به عبارت دیگر آموزش امید درمانی گروهی باعث افزایش خودکارآمدی در مردان کم توان جسمیحرکتی شده است.(0/01>p)بحث و نتیجه گیری: یافته های این پژوهش در مجموع حاکی از اثربخشی آموزش امید درمانی گروهی بر افزایش خودکارآمدی مردان کم توان جسمیحرکتی است. بنابراین، اجرای چنین جلساتی در مراکز و کلینک های مددکاری اجتماعی و بهزیستی توصیه می شود.