ارزیابی تناسب سرزمین برای کاربری توسعه شهری و صنعتی با یک مدل پیشنهادی (مطالعه موردی: شهرستان جهرم)

آمایش سرزمین با توجه به ویژگیهای اکولوژیک سرزمین و شرایط اقتصادی اجتماعی آن، نوع استفاده بهینه از سرزمین را مشخص می سازد. در ‏بسیاری از مناطق ایران، انتخاب کاربری (بویژه توسعه) و مدیریت زمین بدون توجه به قابلیت و توان سرزمین انجام می شود که سبب اتلاف سرمایه و ‏کاهش ظرفیت محیطی می گردد. این تحقیق در شهرستان جهرم و با هدف اصلاح و توسعه مدل ارزیابی توان اکولوژیک توسعه شهری، روستایی و ‏صنعتی در منطقه مطالعاتی انجام شد. روش های مورد بررسی شامل روش مخدوم بر اساس منطق بولین، روش های پیشنهادی حداکثر محدودیت ‏‏(منطق بولین)، میانگین حسابی، میانگین هندسی و در نهایت کالیبره آن از طریق ادغام نقشه ها در ‏gis‏ می باشد. نتایج نشان داد که روش های ‏مبتنی بر میانگین هندسی و کالیبره آن بهتر از سایر مدل ها، توان محیط را برآورد کرده است. همچنین روش میانگین حسابی، پایین ترین دقت بین ‏روش های موجود قلمداد شد. در ارتباط با کاربری توسعه صنعتی نیز مناطق پیشنهادی برای توسعه (طبقه 1 و 2) 6/7% از منطقه را تشکیل می دهد ‏که این محدوده با توجه به پتانسیل بالای شهرستان در کشاورزی و باغبانی، به منظور توسعه صنایع مرتبط با این کاربری پیشنهاد می گردد. ‏