مطالعه رابطه اقلیم و آسایش انسان در محیط شهری با استفاده از شاخص فشار عصبی (مطالعه موردی: شهر تهران)

شهر نشینی و توسعه شهر ها به همراه افزایش شتابان جمعیت و توسعه فعالیت های صنعتی با مصرف بی رویه سوخت های فسیلی، آلودگی ها را به شدت افزایش داده است که عواقب آن در کوتاه مدت بر روی بیماری های مختلف و در بلند مدت موجب تشدید برخی نوسانات اقلیمی و تاثیرات زیست محیطی آن، از جمله تغییر دوره های زمانی مطلوب از نظر اقلیم آسایش است. منظور از شرایط آسایش انسان مجموعه شرایطی است که از نظر حرارتی دست کم برای 80 درصد از افراد مناسب باشد، به عبارتی دیگر انسان در آن شرایط، نه احساس سرما کند و نه احساس گرما. بنابرین آب و هوای بسیار سرد و بسیار گرم برای زندگی مناسب نیست. در این مقاله با استفاده از داده های اقلیمی 30 ساله دما، رطوبت نسبی و سرعت باد در طی دوره آماری (2005-1976) در ایستگاههای منتخب شهر تهران (مهرآباد، شمال تهران، ژیوفیزیک و دوشان تپه) و نیز با بهره گیری از شاخص فشار عصبی ماههای مطلوب و نامطلوب برای آسایش فیزیولوژی انسان در دو دوره 15 ساله تعیین گردید. نتایج نشان داد که نواحی شمالی شهر تهران در دوره گرم سال دارای ضریب آسایش مناسبی می باشند، اما نواحی جنوبی به علت دارا بودن ضریب شاخص عصبی بالا در شرایط عدم آسایش قرار دارند. همچنین در دوره سرد نواحی شمالی شهر تهران در شرایط عدم آسایش خنک قرار داشته در حالی نواحی جنوبی به مراتب دارای شرایط آسایشی بهتری می باشد. بطوری که با افزایش روند دمایی در ایستگاهها انتظار می رود در آینده نزدیک، ماههای سرد شرایط مساعد تری جهت آسایش و راحتی فیزیلوژی انسان داشته باشند و متقابلاً در ماههای گرم شرایط عدم آسایش تشدید شود.