تاثیر مدیریت مرتع در میزان ترسیب کربن گونه گون کوهی (Astragalus peristerus) در مراتع فشم استان تهران

عامل اصلی دمای کره زمین، دی‌اکسیدکربن است. بنابراین، به منظور کاهش دی‌اکسیدکربن اتمسفری و ایجاد تعادل در محتوای گازهای گلخانه‌ای، کربن اتمسفر باید جذب و در فرم‌های متعدد ترسیب شود. مراتع می‌توانند از این نظر حایز اهمیت ‌‌باشند. تحقیق حاضر به بررسی اثر مدیریت چرا و قرق در ترسیب کربن گون کوهی (astragalus peristerus)، به‌‌‌منزله یکی از گونه‌‌های غالب موجود در منطقه فشم می‌‌پردازد. در این پژوهش که در قالب طرح بلوک کاملاً تصادفی انجام شد، پس از استقرار ترانسکت‌‌ها، پلات‌گذاری انجام شد و گونه‌‌های غالب تعیین شدند. اندام هوایی و زیرزمینی گونه‌‌ها برداشت و به ‌‌منظور تعیین ضریب تبدیل کربن اندام هوایی و زیرزمینی به کربن آلی، از روش احتراق استفاده شد. به ‌‌همین منظور نمونه‌‌های گیاهی که در آون خشک شده بودند کاملاً آسیاب شدند و از هر گونه 3 نمونه 5 گرمی تهیه شد. سپس این نمونه‌‌ها توزین شدند و به ‌‌مدت 5 ساعت در کوره الکتریکی با دمای 550 درجه سانتی‌‌گراد قرار گرفتند. با ضرب ضریب تبدیل کربن آلی در وزن تر اندام هوایی و زیرزمینی هر گونه، وزن کل کربن ترسیب‌شده به ‌‌دست آمد. برای مقایسه وزن زیتوده گیاهی و ترسیب کربن گیاه بین دو منطقه قرق و تحت چرا از آزمون t-test استفاده شد. با مقایسه ضریب تبدیل اندام هوایی و زیرزمینی گونه a.peristerus در دو مرتع قرق و چراشده، مشخص شد که اختلاف معنی‌‌داری بین ضریب تبدیل اندام مذکور در دو منطقه وجود ندارد (05/0p < ). متوسط ترسیب کربن زیتوده هوایی و گیاهی گونه a.peristerus، در دو منطقه چراشده و قرق اختلاف معنی‌‌داری ندارد (05/0p < )، اما متوسط ترسیب کربن زیتوده زیرزمینی دارای تفاوت معنی‌‌دار بود (05/0p < ). در نهایت می‌‌توان گفت، افزایش بیومس اگر همراه چرای متعادل باشد، به ‌‌علت ورود مقادیر بیشتر مواد آلی به سیستم خاک سبب ارتقای کل کربن موجود در مرتع خواهد شد.