تعیین مناسب‌‌ترین شاخص آسیب‌‌پذیری آب زیرزمینی با مقایسه دراستیک فازی و معمولی (مطالعه موردی: آبخوان دشت سرخون)

دشت سرخون نزدیک‌ترین منبع آبرفتی آب شیرین بندرعباس و شهرک‌ها‌‌ی اطراف است. بهره‌‌برداری‌‌های بی‌رویه آب به خصوص در بخش شرقی دشت، همچنین خشکسالی‌‌های حاکم بر منطقه موجب منفی‌شدن گرادیان هیدرولیکی آب شده است و رودخانه شورخورجیل که به علت عبور از سازندهای تبخیری و شور دارای کیفیت نامناسب است عملاً دشت را تغذیه می‌‌کند. به همین دلایل ارزیابی آسیب‌‌پذیری در تصمیم‌‌های مدیریتی این دشت حایز اهمیت است. به این منظور در این پژوهش از روش شاخص همپوشانی دراستیک که از کاربردی‌‌ترین روش‌‌های ارزیابی آسیب‌‌پذیری است استفاده شد. سیستم رتبه‌بندی این روش به علت استفاده از منطق بولین به ویژه در مقادیر نزدیک مرزهای دسته‌بندی، قابل اعتماد و درست نیست‌‌. در این پژوهش سیستم رتبه‌بندی این شاخص با استفاده از مبانی تیوری فازی که در آن هر موضوع یا مفهومی دارای یک درجه عضویت است اصلاح شد. در این راستا رتبه‌‌بندی 4 پارامتر کمّی مدل شامل عمق سطح ایستابی، هدایت هیدرولیکی، تغذیه و شیب با استفاده از عملگر فازی نرم‌افزار matlab تصحیح سپس، نقشه نهایی آسیب‌‌پذیری با اضافه‌شدن پارامترهای کیفی مدل تولید شد. برای مقایسه، نقشه دراستیک با رتبه‌بندی پارامترها (طبق منطق بولین) نیز تولید شد. در مرحله بعد خروجی مدل فازی و دراستیک معمولی با استفاده از عامل ec به‌منزله شاخص آلایندگی منطقه مورد مطالعه صحت‌سنجی شد. نتایج همبستگی اسپیرمن، نشان‌‌دهنده همبستگی بالاتر مدل فازی با عامل ec، نسبت به مدل دراستیک معمولی است و توانایی مدل‌سازی فازی پارامتر‌‌های هیدروژیولوژیک، که قطعیت ذاتی ندارند، را تایید می‌‌کند. با توجه به نتایج، از مدل دراستیک فازی به منظور تعیین آسیب‌‌‌پذیری ذاتی دشت سرخون استفاده شد. طبق نقشه آسیب‌‌پذیری حاصل، آسیب‌‌پذیری ذاتی دشت در 2 طبقه کم و متوسط قرار گرفت.