بررسی رابطه سبک زندگی مصرفی با شاخص ردپای بوم‌شناختی

شهرنشینی پایدار رهیافت جدیدی است که به واسطه رشد روزافزون شهرنشینی و تبدیل‌شدن آن به سبک زندگی رایج انسان‌ها، برای مطالعه تعامل متقابل انسان و محیط طبیعی توسعه یافته است و برای الزام به حفظ منابع طبیعی برای نسل‌های آتی و کاهش پیامدهای منفی ناشی از فعالیت‌های شهری بر محیط‌زیست سعی دارد با بررسی کنش‌های انسانی در قبال طبیعت، به رفتار انسانی جهت بخشد. منشا این اندیشه آن است که علاوه بر تراکم جمعیت و بهره‌گیری از منابع، عادات مصرف و فناوری‌های به‌کار گرفته‌شده در روند توسعه نیز در محیط‌زیست تاثیر می‌گذارند. مقاله حاضر با تکیه بر شاخص ردپای بوم‌شناختی به‌منزله شاخصی که پایداری را بر مبنای میزان و الگوی مصرف در جوامع مختلف ارزیابی می‌کند، به بررسی رابطه بین سبک زندگی مصرفی با جای پای بوم‌شناختی پرداخته است. بدین منظور با انتخاب تبریز به‌منزله جامعه آماری و با اتکا به شیوه پیمایش، به جمع‌آوری مستقیم اطلاعات از شهروندان با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای با استفاده از ابزار پرسش‌نامه پرداخته است. نتایج نشان می‌دهد بین متغیر مستقل و وابسته تحقیق رابطه مستقیم وجود دارد. بر اساس نتایج تحلیل رگرسیونی سبک زندگی مصرفی در تمام مولفه‌های سازنده ردپای بوم‌شناختی فردی تاثیر می‌گذارد و قوی‌ترین رابطه بین متغیر تبیین‌گر به ترتیب با ضرایب 329/0 و 313/0 با مولفه‌های مصرف کالا و پس از آن حمل و نقل مشاهده می‌شود.