تاثیر گونه‌های رویشی مختلف در ترسیب کربن در مراتع جلگه‌ای میانکاله

ترسیب کربن در زیتوده گیاهی و خاک، ارزان‌ترین راهکار ممکن برای کاهش دی اکسیدکربن اتمسفر است. بنابراین تحقیق حاضر به مقایسه ترسیب کربن در تیپ‌های مختلف گیاهی در منطقه جلگه‌ای میانکاله شهرستان بهشهر در استان مازندران پرداخت. پس از تعیین گونه‌های غالب تیپ‌های رویشی، تعداد پلات‌ها با استفاده از روش آماری و اندازه مناسب پلات به روش حداقل سطح در هر یک از آنها تعیین شد. سپس اندام‌های هوایی و زیرزمینی گونه‌های غالب قطع، به آزمایشگاه منتقل و میزان کربن آلی آنها به روش احتراق تعیین شد. همچنین نمونه‌برداری خاک برای تعیین میزان کربن آلی، هدایت الکتریکی، اسیدیته، بافت و وزن مخصوص ظاهری خاک صورت پذیرفت. در پایان معنی‌داری میزان کربن ترسیب شده در اندام‌های گیاهی و خاک، با استفاده از تجزیه‌و‌تحلیل واریانس و مقایسه میانگین‌ها به روش دانکن و اختلاف معنی‌دار بین عوامل خاکی با استفاده از آزمون t-test تعیین شد و ارتباط بین پوشش گیاهی و خاک با استفاده از مدل رگرسیونی گام به گام در نرم افزار16 spss تعیین شد. نتایج نشان داد که میزان ترسیب کربن در گونه‌ها و اندام‌های گیاهی، متفاوت بوده و با افزایش سطح تاج پوشش و درصد چوبی شدن، افزایش می‌یابد. همچنین میزان ترسیب کربن خاک و اندام‌های گیاهی در تیپ رویشی انار وحشی با 8/20 تن در هکتار بیش از تیپ درمنه شن دوست با 75/10 تن در هکتار و سپس جو با 93/2 تن در هکتار بوده است. افزایش هدایت الکتریکی خاک در گونه‌های درمنه شن دوست و جو باعث کاهش میزان ترسیب شده ولی در مورد گونه انار وحشی اثر معکوس داشته است.