ملاحظات طراحی معماری در کاهش آلودگی‌های صوتی محیط‌های درمانی

امروزه معماری مراکز درمانی از عملکردگرایی صرف، به ایجاد محیط شفابخش تغییر کرده است. از مهمترین ارکان ایجاد چنین محیطی، حذف آلودگی‌های صوتی است. هدف از این مطالعه ارایه مجموعه‌ای ساختار یافته از راهکار‌های کاربردی و مبتنی بر شواهد علمی جهتِ طراحی محیط‌های غیرآلوده صوتی (سازگار با مهندسی صوتی) در بیمارستان‌هاست؛ که به برای معماران، طراحان داخلی و سایر تخصص‌های مربوط به ایجاد محیط‌های درمانی کاربرد داشته باشد. این مطالعه به روش توصیفی-تحلیلی به‌انجام رسیده. برای جمع‌آوری داده‌ها از جست‌وجوی نظام‌مند در پایگاههای معتبر اینترنتی استفاده شد. پس از غربالگری مدارک جمع‌آوری شده،30 مورد گزینش و پس از تحلیل، تفسیر و تعمیم مطالب، یافته‌های مطالعه در شش دسته‌بندی کلی، ساختاردهی و گزارش شد. در یافته‌های این مطالعه، پنج دسته راهکار (1-برنامه‌ریزی فضایی 2-انتخاب مصالح مناسب ساختمانی 3-کنترل آلودگی صوتی مربوط به خارج از ساختمان 4-کنترل آلودگی صوتی مربوط به داخل ساختمان 5-تامین شاخص‌های محرمانگیِ گفت‌وگوها) برای دستیابی به محیط‌های صوتی ایده‌آل در مراکز درمانی، تبیین شده است؛ همچنین نیازهای آکوستیکی خاص، برای بخش مراقبت ویژه نوزادان و فوریت‌های پزشکی مورد بررسی قرار گرفته است. کاربست الزامات ارایه شده در این مطالعه، در مراحل ابتدایی ایده‌پردازی، برنامه‌ریزی و طراحی بنا، نتایج مطلوبی در راستای حذف آلودگی صوتی و ارتقای کیفیت محیط‌های درمانی را درپی خواهد داشت.