مقایسه روشهای Logistic Regression , DRASTIC اصلاح شده و AHP- DRASTIC در بررسی آسیب پذیری آبهای زیرزمینی

آسیب پذیری طبیعی آبخوان را می‌توان امکان رسیدن آلاینده به آب زیرزمینی و انتشار در آن پس از آلوده شدن سطح زمین تعریف کرد. این ویژگی، خصوصیتی نسبی، بدون بعد و غیر قابل اندازه‌گیری بوده و نه‌ ففط به ویژگی‌های آبخوان بلکه به خصوصیات زمین شناسی و هیدرولوژی منطقه نیز بستگی دارد. در زمینه بررسی آسیب پذیری آب زیرزمینی روشهای مختلفی ابداع شده‌اند که در این میان، روش شاخص و بویژه drastic به‌دلیل سهولت اجرا جز پراستفاده‌ترین روشها هستند. در روش drastic هر مشخصه‌ای را که به‌طور بالقوه بر احتمال آلودگی تاثیرگذار باشد در یک مقیاس طبقه‌بندی کرده و پس از اعمال ضرایب مشخصه‌ها، نمره‌ای جهت ارزیابی آسیب پذیری ارایه می‌کند. نکته قابل توجه در این روش سلیقه‌ای بودن رتبه‌بندی و وزن‌دهی مشخصه‌هاست و می‌تواند سبب کاهش کیفیت نتایج شود. برای بهبود و اصلاح مدل drastic پیشنهادهای زیادی را محققان ارایه داده‌اند. اکثر این محققان حذف مشخصه‌های کم اهمیت و یا اضافه کردن مشخصه‌های موثر، اصلاح ضرایب مدل و رتبه‌بندی مشخصه‌ها را پیشنهاد کرده‌اند. این تحقیق به منظور برطرف کردن ایرادهای ذکر شده و انتخاب مدل مناسب برای ارزیابی آسیب پذیری آبخوان به بررسی و مقایسه سه روش ترکیبی رگرسیون لجستیک، drastic اصلاح شده و ahp-drastic پرداخته و پس از جمع‌آوری مشخصه‌های ورودی، آسیب پذیری براساس مدل‌های مذکور محاسبه شد. در پایان به منظور انتخاب مدل مناسب از محاسبه ضریب همبستگی اسپیرمن بین غلظت نیترات و کلاس‌های آسیب پذیری استفاده شد. نتایج مبین دقت بالای روش ahp-drastic نسبت به روشهای ترکیبی مطالعه شده در این تحقیق بود.