فهم و تبیین برهم کنش ابعاد اجتماعی- ارتباطی برنامه ریزی شهری و معیارهای کلیدی توسعه پایدار

ابعاد اجتماعی و ارتباطی از دهه 70 و به ویژه دهه 90 میلادی به عنوان ارکان اصلی رهیافت‌های نوین برنامه‌ریزی شهری مورد تاکید قرار گرفته است. ضرورت توجه به مولفه‌های اجتماعی و ارتباطی در برنامه‌ریزی شهری با مطرح شدن مباحث توسعه پایدار اهمیت دوچندان یافته است. دلیل این امر این‌است که در متون متاخر پایداری، مسئولیت‌پذیری، تعامل و آگاهی اجتماعی از زیرساخت‌های اصلی توسعه پایدار شهری به حساب می‌آید. با این حال علی رغم تاکید بر ضرورت پیوند رویکردهای اجتماعی و ارتباطی برنامه‌ریزی با مولفه‌های توسعه پایدار شهری، توجه چندانی به چگونگی پیوند میان این دو جنبه در پژوهش‌های برنامه ریزی صورت نگرفته است.پرسش اصلی در مقاله پیش رو این است که ابعاد اجتماعی مستتر در رهیافت‌های جدید برنامه‌ریزی چیست و چه ارتباطی میان این ابعاد و معیارهای توسعه پایدار می‌توان برقرار نمود. در راستای پاسخ به این سوال، ابتدا مبانی رهیافت‌های جدید برنامه‌ریزی به اختصار جمع‌آوری شده و سپس با استفاده از روش تحلیل محتوای کیفی به فهم ابعاد اجتماعی و ارتباطی این رهیافت‌ها پرداخته شده است. در گام بعدی، تحلیل محتوا و کدگذاری مولفه‌های کلیدی نظریات و دستورالعمل‌های توسعه پایدار انجام شده است. در گام پایانی تحلیل، تبیین رابطه مفهومی و برهم کنش میان نتایج حاصل از گام‌های پیشین با استفاده از روش فراترکیب کیفی استنتاج شده است. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که الگوها و نظریات رویه‌ای برنامه‌ریزی شامل رهیافت‌های ارتباطی، مشارکتی و عمل‌گرایی، از ظرفیت مطلوبی برای تحقق معیارهای توسعه پایدار به عنوان محتوا و هدف نهایی توسعه در برنامه‌ریزی شهری برخوردارند

understanding and explaining the interaction of the social-communicative aspects of urban planning and the key criteria of sustainable development

since the 70s and especially the 90s, social and communicative dimensions have been emphasized in both procedural planning approaches and sustainable development studies. despite the emphasis on the importance of linking the social communicative dimensions of planning and the components of sustainable development, there is no attention to the way of linking these issues in the planning literature. as a result, it seems, the gap between the substantive and procedural aspects of planning can be resolved by the interaction between the procedural aspects of new planning approaches on the one hand and the substantive goals of sustainable development on the other hand.the main question in this study is: what relationship can be established between the social communicative dimensions in the new planning approaches and sustainable development criteria? in order to answer this question, first, the basics of new planning approaches have been collected, and then, using the qualitative content analysis method, the social and communicative dimensions of these approaches have been understood. in the next step, the content analysis of the key components of sustainable development theories and guidelines was done, and finally, the explanation of the conceptual relationship and interaction of the results of the first and second steps was deduced using the qualitative meta synthesis method. the findings show that the new planning approaches, with the essence of communication, participation, and pragmatism as a procedure, have a good capacity to implement the criteria of sustainable development as the substantive goal of urban planning.