شناخت عوامل موثر تغییر ساختاری در نظامهای بهره برداری تخصیص و حفاظت از منابع پایه کوهستانهای ایران ناحیه البرز مرکزی

این بررسی از جمله روشهای نوینی از بررسی های جغرافیایی و زیست محیطی محسوب می گردد که برخوردی کاربردی با دیدگاهی تحلیلی در ابعاد مکانی و زمانی دارد . در این بررسی سعی شد که تحولات ساختاری و پراکندگی انواع سیستم های مزرعه داری یک ناحیه در زمان و مکان مورد مطالعه و بررسی قرار گیرد . نتایج تحلیلهای انجام شده نشان می دهد که تحولات در شیوه بهره برداری از محیط و منابع بر اساس قوانین بازار تحت تاثیر حضور و به نفع تهران دشت صورت گرفته است . با وجود بهره برداریهای غلط از محیط و منابع ، به خاطر شرایط هر چند زودگذر ثبات نسبی فشارهای بهره برداری از منابع طبیعی در منطقه ، به علت مهاجرت بخش مهمی از جمعیت فزاینده به خارج از آن مهاجرت پذیری تهران طی دو دهه ، منطقه کمتر از آنچه باید صدمه دیده است . بر اساس همین بررسی می توان گفت که ارتباطات موجود میان بهره برداری از منابع ارضی و بهره برداری از پوشش گیاهی در کشاورزی و دامداری و ارتباطات تنگاتنگ این دو فعالیت در نظام مزرعه داری کوهستان و دشتهای همجوار آن نیز در برنامه ریزی کاربری محیط در سطح منطقه استفاده از مزیتهای نسبی کوه در جوار دشت را مطرح می نماید .بر اساس نتایج تحلیل آماری صورت گرفته ، به نظر می رسد که 1- سازمان دهی بخش کشاورزی ترکیب و الگوی کشت ، 2- هماهنگ سازی بیشتر آن با تحولات اخیر بخش دامداری ونه بر عکس ، هماهنگ سازی دامداری با کشاورزی 3- سرمایه گذاری در ساماندهی و مکانیابی صحیح توسعه زیر بنایی و ارایه خدمات عمومی و 4- توزیع متناسب جمعیت در منطقه ، از جمله روشنترین ضرورتهای سیاستهای توسعه می باشد که باید در کنار کوششی آگاهانه در جهت بهره برداری از مزیتهای نسبی موجود در سطح محلی در منطقه دنبال گردد.