تبیین الگوی مداخله در زیرساخت های سبز شهری با هدف ایجاد تاب آوری اکولوژیک شهری با تاکید بر تغییرات اقلیمی (نمونه موردی: محله یوسف آباد شهر تهران)

اﻣﺮوزه ﺷﻬﺮﻫﺎی ﺟﻬﺎن، ﺑﺎ ﻃﯿﻒ وﺳﯿﻌﯽ از ﻣﺨﺎﻃﺮات روﺑﻪ رو ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺷﻬﺮﺳﺎزی و ﺗﻐﯿﯿﺮات اﻗﻠﯿﻤﯽ در ارﺗﺒﺎط ﺗﻨﮕﺎﺗﻨﮓ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻣﻔﺎﻫﯿﻢ ﺗﺎب آوری و ﺗﺎب آوری اﮐﻮﻟﻮژﯾﮏ ﺷﻬﺮی ﺑﺮای ﺗﻘﻠﯿﻞ اﯾﻦ ﺗﺄﺛﯿﺮات ﻣﻨﻔﯽ و ﺳﺎزﮔﺎری ﺑﺎ آن ﻫﺎ، در ﻣﻬﺮوﻣﻮم ﻫای اﺧﯿﺮ ﻣﻄﺮح ﺷﺪه اﻧﺪ. ﺳﺎزﮔﺎری ﺑﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮات اﻗﻠﯿﻤﯽ ﺑﺮ ﮐﺎﻫﺶ آﺳﯿﺐ ﭘﺬﯾﺮی ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮات، ﺗﻤﺮﮐﺰ دارد. از ﺳﻮی دﯾﮕﺮ زﯾﺮﺳﺎﺧﺖ ﻫﺎی ﺳﺒﺰ ﺷﻬﺮی، ﻃﺒﻖ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت اﻧﺠﺎم ﺷﺪه، در ﺗﻘﻠﯿﻞ آﺛﺎر ﺗﻐﯿﯿﺮات اﻗﻠﯿﻤﯽ در ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻣﺆﺛﺮ ﺑﻮده و ﺑﺎﻋﺚ ارﺗﻘﺎء ﺗﺎب آوری اﻗﻠﯿﻤﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺨﺎﻃﺮاﺗﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻐﯿﯿﺮات اﻗﻠﯿﻤﯽ، از روﯾﮑﺮد ﺗﺎب آوری ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭼﺎرﭼﻮﺑﯽ ﺑﺮای ﻣﺪاﺧﻠﻪ در زﯾﺮﺳﺎﺧﺖ ﻫﺎی ﺳﺒﺰ ﺷﻬﺮی و ﺑﺎﻟﻌﮑﺲ از زﯾﺮﺳﺎﺧﺖ ﻫﺎی ﺳﺒﺰ ﺷﻬﺮی ﺑﻪ ﻋﻨﻮان وﺳﯿﻠﻪ ای ﺑﺮای ارﺗﻘﺎء ﺗﺎب آوری اﻗﻠﯿﻤﯽ، ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﻬﺮه ﺟﺴﺖ. ﯾﮑﯽ از ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ تاثیرات ﺗﻐﯿﯿﺮات اﻗﻠﯿﻤﯽ را ﻣﯽ ﺗﻮان در ﺷﻬﺮﻫﺎ و ﺑﻪ وﯾﮋه در ﻣﺤﻠﻪ ﻫﺎ ﯾﺎﻓﺖ. اراﺋﮥ راﻫﮑﺎرﻫﺎﯾﯽ در ﻣﻘﯿﺎس ﻣﺤﻠﻪ، ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻮاﺟﻬﻪ ﺑﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮات اﻗﻠﯿﻤﯽ وﺟﻮد دارد. اﯾﻦ ﺗﺤﻘﯿﻖ دارای ﺳﻪ ﭘﺮﺳﺶ اﺻﻠﯽ اﺳﺖ: 1. ارﺗﺒﺎط ﺑﯿﻦ زﯾﺮﺳﺎﺧﺖ ﻫﺎی ﺳﺒﺰ ﺷﻬﺮی و ﻣﻔﻬﻮم ﺗﺎب آوری اﮐﻮﻟﻮژﯾﮏ از ﻧﻮع اﻗﻠﯿﻤﯽ در ﺷﻬﺮﻫﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ؟ 2. ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮان از ﻃﺮﯾﻖ زﯾﺮﺳﺎﺧﺖ ﻫﺎی ﺳﺒﺰ ﯾﮏ ﻣﺤﻠﻪ ﺗﺎب آور ﺑﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮات اﻗﻠﯿﻤﯽ داﺷﺖ؟ و 3. ﮐﺪام وﯾﮋﮔﯽ ﻫﺎی زﯾﺮﺳﺎﺧﺖ ﻫﺎی ﺳﺒﺰ (ﮐﻤﯽ-ﮐﯿﻔﯽ) ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ دررﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺳﻨﺠﺶ ﮐﯿﻔﯽ ﺗﺎب آوری اﻗﻠﯿﻤﯽ ﻣﺆﺛﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟ و در ﻧﻬﺎﯾﺖ اﻟﮕﻮی ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﺪاﺧﻠﻪ در زﯾﺮﺳﺎﺧﺖ ﻫﺎی ﺳﺒﺰ در ﻣﻘﯿﺎس ﻣﺤﻠﻪ ﺑﺮای اﻓﺰاﯾﺶ ﺗﺎب آوری اﮐﻮﻟﻮژﯾﮏ از ﻧﻮع اﻗﻠﯿﻤﯽ، ﮐﺪام اﺳﺖ؟ ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻨﻈﻮر، ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ای در ﺣﻮزه ﮐﻠﻤﺎت ﮐﻠﯿﺪی و ﺑﺴﺘﺮ ﻧﻈﺮی ﻣﻮﺟﻮد اﻧﺠﺎم ﺷﺪ و اﻟﮕﻮﯾﯽ ﮐﻤﯽ -ﮐﯿﻔﯽ از روش ﻣﻮرد ﮐﺎوی و ﺑﺎزدﯾﺪ ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﺑﻪ ﺣﯿﻄﮥ آزﻣﺎﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ. ﺑﺎ ﺟﻤﻊ آوری اﻃﻼﻋﺎت ﭘﺎﯾﻪ و ﺗﺤﻠﯿﻞ آن ﻫﺎ ﺑﺎ ﻧﺮم اﻓﺰاری gis و ﺑﺮرﺳﯽ ﻋﮑﺲ ﻫﻮاﯾﯽ ﻣﻨﻄﻘﮥ ﯾﻮﺳﻒ آﺑﺎد ﺷﻬﺮ ﺗﻬﺮان اﯾﻦ اﻟﮕﻮ ﺑﺮ اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺷﺪ و وﯾﮋﮔﯽ ﻫﺎی ﻣﺆﺛﺮ زﯾﺮﺳﺎﺧﺖ ﻫﺎی ﺳﺒﺰ در ارﺗﻘﺎء و ﺳﻨﺠﺶ ﺗﺎب آوری اﮐﻮﻟﻮژﯾﮏ ﺷﻬﺮی، ﺗﻌﯿﯿﻦ و ﺗﺪﻗﯿﻖ ﺷﺪﻧﺪ.